Vrijdag 7 september 2012

De nacht is heel rustig verlopen. In de aanloop naar slapen hebben Marnix en ik wat onenigheid over het vinden van zijn Spongebobstickers. Om die te vinden moet ik het licht aandoen en hij wil dat ik de stickers vind zonder licht. Dat gaat niet.
Hierna vallen we vlot in slaap. Tegen zeven uur word ik wakker, Marnix slaapt nog. Ik vind hem grauw en koud dus ik dek hem extra onder. Hij slaapt rustig verder.

Als ik om kwart voor acht rechtop ga zitten wordt Marnix ook wakker. Hij draait zijn hoofd naar mij toe, kijkt me met grote ogen aan en begint te braken. Heftig te braken. Ik roep Jur, na twee keer roepen komt hij aangesneld. Jur heeft heel erg slecht geslapen. Ondertussen heb ik Marnix al overeind gezet, hij is slap. Laat zich hangen. Hij blijft wat braken. En heel veel kuchen, er is braaksel in zijn keel gekomen.
Samen maken Jur en ik hem schoon. Dit is niet goed. Eindelijk moet ik huilen, erg huilen. We zijn aan het einde begonnen, dat is wat er door mij heen gaat. En we willen nog niet. Maar wanneer dan wel?
Jur tilt Marnix naar beneden. Hij heeft summier bewustzijn. Hangt over Jur zijn armen. En hij is koud, zo koud.
We leggen hem in zijn ledikant beneden. Onder twee fleecedekens. Hij blijft het koud hebben. Jur belt ondertussen met de huisarts. Om half negen is zij bij Marnix. Hij is heel ver weg. `
In eerste instantie heeft Marnix ondertemperatuur. Dat slaat al snel om in koorts.
Op de ochtend braakt hij in totaal 3 keer. Het is vreselijk om te zien. Hij krijgt hele grote ogen en kijkt ons bang aan.
Daarna krijgen we het braken onder controle met medicatie.

De hele dag door is het een komen en gaan van artsen en verpleegkundigen. Er wordt veel heen en weer gebeld.
Jur en ik zitten omstebeurt bij Marnix. Aaien hem en houden zijn handjes vast, die koude handjes. Koorts of niet zijn handjes en voetjes zijn ijskoud.

Om kwart over zes vertrekt de laatste zorgverlener. Mijn zus blijft bij ons. Het voelt prettig dat zij er is.
Olav is in de middag op zijn eigen verzoek naar zijn favoriete oom gegaan. We willen wel dat hij voor de nacht bij ons is. En dus wordt hij rond acht uur weer thuisgebracht.
Marnix ligt stil in zijn bedje. Ademhalen is eigenlijk het enige dat hij doet.
"Is hij al dood" vraagt Olav

Vannacht slapen Jur en ik beneden, Marnix tussen ons in.