Voor het eerst sinds heel lang heb ik afgesproken met een goede vriendin dat ik bij haar op bezoek kom. Met de baby's. Het is nogal een onderneming. Kinderwagen mee, wipstoelen mee, spullen mee en natuurlijk de baby's mee.
Het voelt heel erg vreemd als ik eenmaal in de auto zit. Vandaag heb ik geen verdere verplichtingen. Dat voelt alsof ik nutteloos ben. Dat is niet zo, dat weet ik ook. maar het gevoel verandert er niet van.
Tussen de middag heb ik even overleg met de huisarts. Zij raadt mij aan een ander tijdstip van toedienen van de medicatie aan. De ervaring leert dat het spugen dan hoogstwaarschijnlijk over is. Ik ga het proberen want de spruw is er nog niet onder.
Het is heel erg gezellig. Zoals altijd. We gaan uitgebreid wandelen en vooral veel praten. Ik ben op mijn gemak.
Een van de laatste keren dat ik bij haar was kreeg ik telefoon van de oncoloog dat Marnix opgenomen moest worden. De eerste opname in de reeks die leidde tot het einde. Bah.
De hele dag gaat het goed. Marnix is niet zo prominent in mijn gedachten aanwezig als thuis het geval is.
Op de terugweg naar huis gaat het mis. Uit het niets een stroom tranen. Beelden van de laatste dagen die ik niet van mijn netvlies krijg. Beelden die ik liever niet voorbij zie komen. waar het ineens vandaan komt weet ik niet. Misschien moet ik mijn portie Marnix voor de dag gewoon hebben en is dit het resultaat van zijn mindere aanwezigheid in mijn gedachten gedurende de dag.
De hele weg naar huis blijven de tranen komen en ook het fysieke, nare gevoel. Ik probeer het niet meer weg te drukken, het gaat toch niet. Inmiddels heb ik geleerd het verzet tegen de tranen te staken. Huilen om Marnix mag, het moet. Ik hoef me niet groter voor te doen dan ik ben, het verdriet is toch groter.
donderdag 29 november 2012
Dinsdag 27 november 2012
Vandaag houden we het rustig. Het weekend is druk geweest. Samen met de gebroken nachten zorgt het nu even voor vermoeidheid.
Eigenlijk wil ik in de morgen boodschappen doen, maar ik durf niet zo goed. Waarom weet ik niet maar ik wil het dorp niet in. Jur verzorgt alle boodschappen en dat vind ik prima.
's Middags hebben we een tien minutengesprek met de juf van Olav en moet ik de deur wel uit. We gaan lopen met de tweeling en op terugweg nog even bloemen halen voor bij de urn.
Als we eenmaal onderweg zijn, vind ik het prettig om buiten te zijn. Het scheelt dat ik samen met Jur ben. Dan durf ik beter.
Als ik 's middags bezig ben met de medicijnen tegen de spruw vraagt Olav: waarom moeten de baby's kuren?
Met één zo'n vraag geeft Olav weer welk een impact de ziekte van Marnix op ons gezin heeft. Het is eigenlijk niet normaal dat Olav weet wat hij weet.
Net zoals dat voor Marnix niet normaal was. Ik zie hem nog staan met zijn handje op de Omaya zeggen: dat is een Omaya, even kusje op de Omaya geven. En dan gaf ik hem een kusje daar waar hij het hebben wilde.
Marnix' woordenschat was ook in lijn met de situatie. Woorden als bloedprikken, behandelkamer, chemo, ik heb koorts, ik ben misselijk. Buitengewoon voor een driejarige.
Olav heeft dezelfde woordenschat met nog een hele range aan medische termen erbij. En toch is hij ook heel normaal. Dat bleek wel uit het gesprek met de juf.
De reactie van de tweeling op de medicijnen is nog hetzelfde. Morgen even overleggen met de huisarts wat de mogelijkheden zijn. Wellicht kan ik iets wijzigen in de toediening. Ik had graag dat het in een oogwenk opgelost was.
Als ik 's middags bezig ben met de medicijnen tegen de spruw vraagt Olav: waarom moeten de baby's kuren?
Met één zo'n vraag geeft Olav weer welk een impact de ziekte van Marnix op ons gezin heeft. Het is eigenlijk niet normaal dat Olav weet wat hij weet.
Net zoals dat voor Marnix niet normaal was. Ik zie hem nog staan met zijn handje op de Omaya zeggen: dat is een Omaya, even kusje op de Omaya geven. En dan gaf ik hem een kusje daar waar hij het hebben wilde.
Marnix' woordenschat was ook in lijn met de situatie. Woorden als bloedprikken, behandelkamer, chemo, ik heb koorts, ik ben misselijk. Buitengewoon voor een driejarige.
Olav heeft dezelfde woordenschat met nog een hele range aan medische termen erbij. En toch is hij ook heel normaal. Dat bleek wel uit het gesprek met de juf.
De reactie van de tweeling op de medicijnen is nog hetzelfde. Morgen even overleggen met de huisarts wat de mogelijkheden zijn. Wellicht kan ik iets wijzigen in de toediening. Ik had graag dat het in een oogwenk opgelost was.
woensdag 28 november 2012
Maandag 26 november 2012
Arthur en Victor hebben alletwee spruw. Erg vervelend voor ze want spruw doet zeer en belemmert het drinken.
Gelukkig is er makkelijk wat aan te doen. 3 x Daags medicijnen en het gaat over.
Helaas voor ons is het een medicijn dat Marnix veelvuldig gebruikt heeft tijdens het kuren. Marnix reageerde helaas niet heel erg goed op dit medicijn.
Als de dokter het voorschrijft voor Arthur en Victor voel ik wat weerzin. Toch zal ik daar overheen moeten stappen want het is op de leeftijd van de tweeling het enige verantwoorde medicijn.
Ze krijgen het nu al een paar dagen. Na de voeding. Ze vinden het vreselijk en ik ervaar een steeds hogere drempel om het te geven. Een lastig parket.
En tot overmaat van ramp spuugt Victor geregeld na de toediening. Ik krijg er de zenuwen van.
Overleg met de dokter is nodig als dit aanhoudt.
Gelukkig is er makkelijk wat aan te doen. 3 x Daags medicijnen en het gaat over.
Helaas voor ons is het een medicijn dat Marnix veelvuldig gebruikt heeft tijdens het kuren. Marnix reageerde helaas niet heel erg goed op dit medicijn.
Als de dokter het voorschrijft voor Arthur en Victor voel ik wat weerzin. Toch zal ik daar overheen moeten stappen want het is op de leeftijd van de tweeling het enige verantwoorde medicijn.
Ze krijgen het nu al een paar dagen. Na de voeding. Ze vinden het vreselijk en ik ervaar een steeds hogere drempel om het te geven. Een lastig parket.
En tot overmaat van ramp spuugt Victor geregeld na de toediening. Ik krijg er de zenuwen van.
Overleg met de dokter is nodig als dit aanhoudt.
Zondag 25 november 2012
Het belooft een drukke dag te worden. Niet één waar ik tegenop zie want er staan twee verjaardagen op het programma die ik niet wil missen. Jur is gelukkig koortsvrij en zo goed als hersteld.
Als eerste de verjaardag van mijn zwager. Als we binnenkomen wordt de tweeling gelijk verdeeld onder mijn zus en nichtje. Olav gaat spelen met zijn neef. En Jur en ik kunnen even rustig een kop koffie drinken.
Het is al snel tijd voor een fles voor de tweeling en als ik de spullen uit de luiertas haal kom ik erachter dat ik melkpoeder ben vergeten. Het staat nog thuis in de keuken. Mijn hoofd is vol als we weggaan. Het is weer wennen dat er zoveel mee moet als je een baby hebt. Voor de tweeling gaat alles gewoon keer twee. Dat is niet het struikelblok.
Gelukkig wonen er vrienden van mijn zus en zwager in de buurt die een baby hebben die dezelfde voeding gebruikt en mijn zwager gaat er naar toe. Crisis bezworen.
Tijdens een gesprek onder visite gaat het over ziekenhuisonderzoeken die als heel erg vervelend ervaren worden. Een daarvan is vergelijkbaar met het plaatsen van een sonde.
Jur kijkt mij aan en zegt: wat was Marnix geweldig hè. Er zitten 26 sondekralen aan zijn kanjerketting. Samen zijn we zó trots op Marnix. Hij heeft het keer op keer laten doen en alleen verbaal protest gegeven.
In de loop van de middag vertrekken we naar huis, op naar de tweede verjaardag. Van buurman Hans. Het is bijna als thuiskomen. De box voor de tweeling staat al klaar en ook hier worden de baby's verdeeld bij binnenkomst.
Als het etenstijd is eten we met z'n allen en dat vind ik altijd erg gezellig.
Het voelt zo goed om ergens met open armen ontvangen te worden. Ons gezin is in die zin in de gezegende positie dat we op veel plaatsen met open armen ontvangen worden. Dat ervaar ik als rijkdom. En wat voel ik mij dan een rijk mens.
Als eerste de verjaardag van mijn zwager. Als we binnenkomen wordt de tweeling gelijk verdeeld onder mijn zus en nichtje. Olav gaat spelen met zijn neef. En Jur en ik kunnen even rustig een kop koffie drinken.
Het is al snel tijd voor een fles voor de tweeling en als ik de spullen uit de luiertas haal kom ik erachter dat ik melkpoeder ben vergeten. Het staat nog thuis in de keuken. Mijn hoofd is vol als we weggaan. Het is weer wennen dat er zoveel mee moet als je een baby hebt. Voor de tweeling gaat alles gewoon keer twee. Dat is niet het struikelblok.
Gelukkig wonen er vrienden van mijn zus en zwager in de buurt die een baby hebben die dezelfde voeding gebruikt en mijn zwager gaat er naar toe. Crisis bezworen.
Tijdens een gesprek onder visite gaat het over ziekenhuisonderzoeken die als heel erg vervelend ervaren worden. Een daarvan is vergelijkbaar met het plaatsen van een sonde.
Jur kijkt mij aan en zegt: wat was Marnix geweldig hè. Er zitten 26 sondekralen aan zijn kanjerketting. Samen zijn we zó trots op Marnix. Hij heeft het keer op keer laten doen en alleen verbaal protest gegeven.
In de loop van de middag vertrekken we naar huis, op naar de tweede verjaardag. Van buurman Hans. Het is bijna als thuiskomen. De box voor de tweeling staat al klaar en ook hier worden de baby's verdeeld bij binnenkomst.
Als het etenstijd is eten we met z'n allen en dat vind ik altijd erg gezellig.
Het voelt zo goed om ergens met open armen ontvangen te worden. Ons gezin is in die zin in de gezegende positie dat we op veel plaatsen met open armen ontvangen worden. Dat ervaar ik als rijkdom. En wat voel ik mij dan een rijk mens.
maandag 26 november 2012
Zaterdag 24 november 2012
Het verhaal van Marnix is voor ons als ouders verschrikkelijk, niet te bevatten, maar wel gebeurd. Daar moeten wij nu mee verder. Het heeft ons getekend, veranderd, lamgeslagen.
Kinderkanker heeft een gigantische impact om de hele omgeving. Familie, vrienden, kennissen. Het is als het werpen van een kiezel in een vijver. De kringen trekken over de gehele omgeving.
Hoe anderen daarmee omgaan verschilt als dag en nacht. Empathie is de gemene deler. Empathie die je als getroffene broodnodig hebt.
Helaas kent ook dit proces zijn excessen. Als je kind kanker heeft kom je in de spotlight te staan. En dat licht straalt ook af op degenen om je heen. Er wordt aandacht gegenereerd. Aandacht die je als ouder van het zieke kind liever niet wilt. In ieder geval niet omdat je kind levensbedreigend ziek is.
De afgelopen periode zijn wij geconfronteerd met misbruik van de aandacht die Marnix genereerde. En dat is ver gegaan. De naam van Marnix is deels bezoedeld geraakt en daar hebben wij veel verdriet van. Binnen ons rouwproces hadden we er ook nog beducht op moeten zijn dat Marnix' naam en beeltenis zuiver moesten blijven.
Nooit hadden wij kunnen bedenken dat Marnix ingezet zou worden om aandacht voor derden te trekken. Laat staan dat hij misbruikt zou worden voor persoonlijk gewin.
Waar het mogelijk is proberen wij de schade te herstellen of tot een minimum te beperken. We zijn nu gespitst op het gebruik van Marnix' naam, verhaal en beeltenis.
Waarom iemand dit doet kunnen wij niet begrijpen. Kinderkanker is geen marketinginstument. Om dat wel als zodanig te gebruiken veroorzaakt heel veel extra verdriet. Wij kunnen het er niet bij hebben.
Kinderkanker heeft een gigantische impact om de hele omgeving. Familie, vrienden, kennissen. Het is als het werpen van een kiezel in een vijver. De kringen trekken over de gehele omgeving.
Hoe anderen daarmee omgaan verschilt als dag en nacht. Empathie is de gemene deler. Empathie die je als getroffene broodnodig hebt.
Helaas kent ook dit proces zijn excessen. Als je kind kanker heeft kom je in de spotlight te staan. En dat licht straalt ook af op degenen om je heen. Er wordt aandacht gegenereerd. Aandacht die je als ouder van het zieke kind liever niet wilt. In ieder geval niet omdat je kind levensbedreigend ziek is.
De afgelopen periode zijn wij geconfronteerd met misbruik van de aandacht die Marnix genereerde. En dat is ver gegaan. De naam van Marnix is deels bezoedeld geraakt en daar hebben wij veel verdriet van. Binnen ons rouwproces hadden we er ook nog beducht op moeten zijn dat Marnix' naam en beeltenis zuiver moesten blijven.
Nooit hadden wij kunnen bedenken dat Marnix ingezet zou worden om aandacht voor derden te trekken. Laat staan dat hij misbruikt zou worden voor persoonlijk gewin.
Waar het mogelijk is proberen wij de schade te herstellen of tot een minimum te beperken. We zijn nu gespitst op het gebruik van Marnix' naam, verhaal en beeltenis.
Waarom iemand dit doet kunnen wij niet begrijpen. Kinderkanker is geen marketinginstument. Om dat wel als zodanig te gebruiken veroorzaakt heel veel extra verdriet. Wij kunnen het er niet bij hebben.
Vrijdag 23 november 2012
Vandaag ontvangen we weer kraamvisite. Het blijft leuk om de mannen te laten zien. Ondanks het grote verdriet zijn we wel heel erg blij met de tweeling.
Net zoals mijn stemming varieert ook de behoefte aan visite. Bij tijd en wijle ben ik graag alleen. En op andere momenten heb ik het liefst mensen om me heen. Dat leidt mijn gedachten af en voorkomt dat ik ga piekeren.
Olav wil uit school met een vriendje spelen. Maar alleen hier thuis. En het vriendje wil het liefst bij hem thuis spelen.
We merken dat Olav heel veel belang hecht aan thuis zijn. Net als wijzelf. We zijn te veel weg geweest om vervelende redenen.
Olav vindt het jammer dat we niet meer naar het Ronald McDonaldhuis gaan, maar het ziekenhuis en het heen en weer gesleep mist hij absoluut niet.
Gelukkig is het vriendje erg begripvol als zijn moeder hem uitlegt hoe de vork in de steel zit en komt hij hier spelen. Met een zak sinterklaasverkleedkleren.
Het wordt een gezellige middag.
Jur knapt wat op maar is nog niet koortsvrij. Het duurt lang. Wellicht een weerslag van het gebeurde. Net zoals alles heeft het tijd nodig.
En zo ligt er weer een dag achter ons. Weer een dag zonder Marnix. Ik snap af en toe niet waar de tijd blijft en hoe toch mogelijk is dat het leven doorgaat. Het is de vraag of ik dat moet snappen. Er is geen noodzaak.
Net zoals mijn stemming varieert ook de behoefte aan visite. Bij tijd en wijle ben ik graag alleen. En op andere momenten heb ik het liefst mensen om me heen. Dat leidt mijn gedachten af en voorkomt dat ik ga piekeren.
Olav wil uit school met een vriendje spelen. Maar alleen hier thuis. En het vriendje wil het liefst bij hem thuis spelen.
We merken dat Olav heel veel belang hecht aan thuis zijn. Net als wijzelf. We zijn te veel weg geweest om vervelende redenen.
Olav vindt het jammer dat we niet meer naar het Ronald McDonaldhuis gaan, maar het ziekenhuis en het heen en weer gesleep mist hij absoluut niet.
Gelukkig is het vriendje erg begripvol als zijn moeder hem uitlegt hoe de vork in de steel zit en komt hij hier spelen. Met een zak sinterklaasverkleedkleren.
Het wordt een gezellige middag.
Jur knapt wat op maar is nog niet koortsvrij. Het duurt lang. Wellicht een weerslag van het gebeurde. Net zoals alles heeft het tijd nodig.
En zo ligt er weer een dag achter ons. Weer een dag zonder Marnix. Ik snap af en toe niet waar de tijd blijft en hoe toch mogelijk is dat het leven doorgaat. Het is de vraag of ik dat moet snappen. Er is geen noodzaak.
zaterdag 24 november 2012
Donderdag 22 november 2012
Vandaag zit ik in de auto en rijd een groot deel van de route naar het Meander ziekenhuis in Amersfoort. Tijdens het rijden bedenk ik hoe vaak we naar het ziekenhuis gereden zijn en om welke redenen. Geen enkele reden roept fijne herinneringen op. Daarvoor ga je meestal ook niet naar een ziekenhuis.
Als ik denk aan Marnix en aan zijn overlijden vraag ik me af hoe het voor zijn ouders moet zijn. Het duurt even voor ik me besef dat ik dat ben en dat wij dat zijn.
Het verlies van Marnix is te groot. Het is niet te bevatten en ik vermoed dat ik uit zelf bescherming mijzelf buiten de situatie plaats. Als het eenmaal tot mij doorgedrongen is dat het mijn kind is voel ik weer dat inmiddels bekende, verstikkende gevoel. Alsof ik val, zo draait mijn maag zich om. Een totaal gevoel van onmacht en fysiek onwel worden maakt zich van mij meester. En die gedachten laten zich niet makkelijk stoppen. Tranen prikken in mijn ogen.
Het kost me moeite om mijn gedachten los te maken maar het lukt wel. Ik zit immers in de auto en moet mijn hoofd bij de weg houden.
Als ik eenmaal weer thuis ben praat ik met Jur over het jezelf buiten de situatie plaatsen uit zelfbescherming. Hij herkent het, heeft het vaak ook. De menselijke geest werkt wonderbaarlijk. Maar het maakt me wel aan het schrikken. Waarom precies weet ik ook niet.
's Avonds ga ik wandelen met een vriendin en de baby's. Niet te ver want dat gaat nog niet. We praten uitgebreid over van alles en nog wat. Maar voornamelijk zware onderwerpen. Het voelt zo fijn om in de frisse lucht en de stilte van de avond een goed gesprek te voeren. Geen angst voor welk onderwerp dan ook.
Verkwikt kom ik weer thuis nadat we een borrel in het grand café hebben gedronken. Tijdens het afrekenen hoor ik dat Marnix ook daar bekend is.
Hij inmiddels een plaatselijke beroemdheid. Helaas om de verkeerde redenen.
Als ik denk aan Marnix en aan zijn overlijden vraag ik me af hoe het voor zijn ouders moet zijn. Het duurt even voor ik me besef dat ik dat ben en dat wij dat zijn.
Het verlies van Marnix is te groot. Het is niet te bevatten en ik vermoed dat ik uit zelf bescherming mijzelf buiten de situatie plaats. Als het eenmaal tot mij doorgedrongen is dat het mijn kind is voel ik weer dat inmiddels bekende, verstikkende gevoel. Alsof ik val, zo draait mijn maag zich om. Een totaal gevoel van onmacht en fysiek onwel worden maakt zich van mij meester. En die gedachten laten zich niet makkelijk stoppen. Tranen prikken in mijn ogen.
Het kost me moeite om mijn gedachten los te maken maar het lukt wel. Ik zit immers in de auto en moet mijn hoofd bij de weg houden.
Als ik eenmaal weer thuis ben praat ik met Jur over het jezelf buiten de situatie plaatsen uit zelfbescherming. Hij herkent het, heeft het vaak ook. De menselijke geest werkt wonderbaarlijk. Maar het maakt me wel aan het schrikken. Waarom precies weet ik ook niet.
's Avonds ga ik wandelen met een vriendin en de baby's. Niet te ver want dat gaat nog niet. We praten uitgebreid over van alles en nog wat. Maar voornamelijk zware onderwerpen. Het voelt zo fijn om in de frisse lucht en de stilte van de avond een goed gesprek te voeren. Geen angst voor welk onderwerp dan ook.
Verkwikt kom ik weer thuis nadat we een borrel in het grand café hebben gedronken. Tijdens het afrekenen hoor ik dat Marnix ook daar bekend is.
Hij inmiddels een plaatselijke beroemdheid. Helaas om de verkeerde redenen.
Woensdag 21 november 2012
Er is weer een kind aan kanker overleden. We lezen het in de weekkrant. We kenden deze jongen omdat we een keer met hem op een kamer hebben gelegen.
Het is heel erg zuur om dit te weten. Erg gaan te veel kinderen dood.
Vroeger wisten we dit niet. Heel af en toe hoorden we wel eens over een overlijden van een kind. En dat was al heel erg.
Het afgelopen jaar zijn we geconfronteerd met een aantal sterfgevallen van kinderen die we kenden door de wereld waarin we terecht zijn gekomen. Het blijft vreselijk.
Jur en ik praten veel over het afgelopen jaar en het overlijden van Marnix. Hoe staan we erin? Het verlies van Marnix is nog steeds slecht te bevatten, het verlies van de tumor is vreemd genoeg bevrijdend. Als kinderen kanker krijgen en "schoon" worden verklaard is de kans op nog een keer kanker krijgen groot. Erg groot. Het blijft het leven beheersen. Ook het volwassen leven.
Jur verwoordt het treffend: als kinderen kanker krijgen is het vonnis levenslang of de doodstraf.
De kanker blijft ook ons leven beheersen. In diverse facetten van ons leven. Wat we mee hebben gemaakt heeft ons leven getekend. Je ergste nachtmerrie beleven blijft niet zonder gevolgen. De bezorgdheid om de kinderen is naar een ander niveau getild. Het leven is namelijk niet maakbaar. Sommige dingen overkomen je. Daar heb je geen invloed op. Waar je wel invloed op hebt is de manier waarop je ermee omgaat.
Ik ben gelatener geworden. Materiële zaken betekenden al niet veel voor me en dat is nog minder geworden. Op het sociale gebied kan ik meer loslaten. De mening van derden doet me niet zoveel meer. De mening van mensen die mij dierbaar zijn, des te meer. Het is allemaal intenser geworden. Liefhebben en loslaten.
Het is heel erg zuur om dit te weten. Erg gaan te veel kinderen dood.
Vroeger wisten we dit niet. Heel af en toe hoorden we wel eens over een overlijden van een kind. En dat was al heel erg.
Het afgelopen jaar zijn we geconfronteerd met een aantal sterfgevallen van kinderen die we kenden door de wereld waarin we terecht zijn gekomen. Het blijft vreselijk.
Jur en ik praten veel over het afgelopen jaar en het overlijden van Marnix. Hoe staan we erin? Het verlies van Marnix is nog steeds slecht te bevatten, het verlies van de tumor is vreemd genoeg bevrijdend. Als kinderen kanker krijgen en "schoon" worden verklaard is de kans op nog een keer kanker krijgen groot. Erg groot. Het blijft het leven beheersen. Ook het volwassen leven.
Jur verwoordt het treffend: als kinderen kanker krijgen is het vonnis levenslang of de doodstraf.
De kanker blijft ook ons leven beheersen. In diverse facetten van ons leven. Wat we mee hebben gemaakt heeft ons leven getekend. Je ergste nachtmerrie beleven blijft niet zonder gevolgen. De bezorgdheid om de kinderen is naar een ander niveau getild. Het leven is namelijk niet maakbaar. Sommige dingen overkomen je. Daar heb je geen invloed op. Waar je wel invloed op hebt is de manier waarop je ermee omgaat.
Ik ben gelatener geworden. Materiële zaken betekenden al niet veel voor me en dat is nog minder geworden. Op het sociale gebied kan ik meer loslaten. De mening van derden doet me niet zoveel meer. De mening van mensen die mij dierbaar zijn, des te meer. Het is allemaal intenser geworden. Liefhebben en loslaten.
donderdag 22 november 2012
Dinsdag 20 november 2012
Jur is nog ziek. Hij heeft flink griep. Daardoor komt veel op mijn schouders neer van de verzorging voor de kinderen. Dat houdt me de hele dag bij de les.
In de middag worden Arthur en Victor gewogen en gemeten. Ze schelen maar een ons. Arthur is een centimeter groter en een ons zwaarder dan Victor.
Ze zijn al een kilo gegroeid. Het gaat goed met ze.
Waar Jur en ik de zenuwen van krijgen is de hoofdomvang van Arthur. Hij heeft een groot hoofd. Twee centimeter groter in omvang dan Victor.
Zowel Olav als Marnix hebben ook een groot hoofd, dat is bij ons familiair bepaald. Bij Marnix echter sloot zijn grote fontanel niet. Die was toen hij overleed nog steeds niet gesloten. En aan de kleren merkte ik dat hij een groter hoofd had dan Olav. Victor is dus eigenlijk de uitzondering in ons gezin.
Bij Marnix had dat hoogstwaarschijnlijk te maken met de tumor. We zijn dus erg alert op hoofdomvang. Dat Arthur zijn hoofd zoveel groter is dan het hoofd van Victor baart ons zorgen.
Ik kan niet wachten tot de fontanellen dicht zijn en de jongens gezond hun derde verjaardag hebben gevierd. Wellicht dat we dan weer wat meer vertrouwen krijgen.
In de middag worden Arthur en Victor gewogen en gemeten. Ze schelen maar een ons. Arthur is een centimeter groter en een ons zwaarder dan Victor.
Ze zijn al een kilo gegroeid. Het gaat goed met ze.
Waar Jur en ik de zenuwen van krijgen is de hoofdomvang van Arthur. Hij heeft een groot hoofd. Twee centimeter groter in omvang dan Victor.
Zowel Olav als Marnix hebben ook een groot hoofd, dat is bij ons familiair bepaald. Bij Marnix echter sloot zijn grote fontanel niet. Die was toen hij overleed nog steeds niet gesloten. En aan de kleren merkte ik dat hij een groter hoofd had dan Olav. Victor is dus eigenlijk de uitzondering in ons gezin.
Bij Marnix had dat hoogstwaarschijnlijk te maken met de tumor. We zijn dus erg alert op hoofdomvang. Dat Arthur zijn hoofd zoveel groter is dan het hoofd van Victor baart ons zorgen.
Ik kan niet wachten tot de fontanellen dicht zijn en de jongens gezond hun derde verjaardag hebben gevierd. Wellicht dat we dan weer wat meer vertrouwen krijgen.
dinsdag 20 november 2012
Maandag 19 november 2012
Vannacht was geen beste nacht.
Gisteravond zijn we om negen uur al naar bed gegaan. Jur omdat hij ziek is en ik omdat ik erg moe ben. Tot half twaalf hebben we betrekkelijk goed geslapen. Daarna begon het circus. Arthur was vast van plan niet te gaan slapen en had ook last van krampjes. Dus heb ik tot half drie met hem beneden gezeten.
In de stilte van de nacht is er veel te veel ruimte voor overpeinzingen en gepieker. Daar ga ik mij niet beter van voelen.
Toen Arthur eindelijk sliep duurde het maar twintig minuten of Victor meldde zich voor de volgende voeding. Die heb ik met een fopspeen zover weten te krijgen dat we hebben kunnen wachten tot Arthur zich ook meldde. Toen ik de jongens een fles gegeven had kon ik zelf gaan slapen. Het was inmiddels vier uur in de ochtend.
Er komt vandaag dan ook niets uit mijn handen. 's Middags komt er visite en ik zou 's avonds op school gaan helpen. Dat wordt me echter veel te laat en dat red ik niet met de nachtvoeding van deze nacht. Het helpen op school moet ik dus laten voor wat het is. Jammer want ik had graag weer even mijn neus om de hoek gestoken en deelgenomen aan een sociale activiteit.
Kerst komt er snel aan en dan zijn er ook handen nodig op school dus richt ik mijn pijlen daar nu maar op.
Voor nu wacht mijn bed. En ik hoop een rustiger nacht.
Gisteravond zijn we om negen uur al naar bed gegaan. Jur omdat hij ziek is en ik omdat ik erg moe ben. Tot half twaalf hebben we betrekkelijk goed geslapen. Daarna begon het circus. Arthur was vast van plan niet te gaan slapen en had ook last van krampjes. Dus heb ik tot half drie met hem beneden gezeten.
In de stilte van de nacht is er veel te veel ruimte voor overpeinzingen en gepieker. Daar ga ik mij niet beter van voelen.
Toen Arthur eindelijk sliep duurde het maar twintig minuten of Victor meldde zich voor de volgende voeding. Die heb ik met een fopspeen zover weten te krijgen dat we hebben kunnen wachten tot Arthur zich ook meldde. Toen ik de jongens een fles gegeven had kon ik zelf gaan slapen. Het was inmiddels vier uur in de ochtend.
Er komt vandaag dan ook niets uit mijn handen. 's Middags komt er visite en ik zou 's avonds op school gaan helpen. Dat wordt me echter veel te laat en dat red ik niet met de nachtvoeding van deze nacht. Het helpen op school moet ik dus laten voor wat het is. Jammer want ik had graag weer even mijn neus om de hoek gestoken en deelgenomen aan een sociale activiteit.
Kerst komt er snel aan en dan zijn er ook handen nodig op school dus richt ik mijn pijlen daar nu maar op.
Voor nu wacht mijn bed. En ik hoop een rustiger nacht.
Zondag 18 november 2012
Olav mocht gisteren zijn schoen zetten. Typerend voor Olav is zijn reactie deze morgen; geen. Als ik beneden kom is hij al op. Pas als ik hem vraag of Sinterklaas nog langs is geweest gaat hij bij z'n schoen kijken. Olav laat zich niet zo gauw van de wijs brengen,
Jur komt pas rond elf uur uit bed. Met koorts. Hij heeft duidelijk griep. Dus we houden een pyamadag. We kijken een filmpje met Olav en rommelen een beetje om. Dat doen we niet vaak. Maar soms vraagt de situatie erom
De tweeling is steeds meer wakker. Ze zijn nu ook al een maand oud. Waar ik eerder niet genoeg kon krijgen van die hele kleine baby's, kijk ik er nu naar uit dat ze meer gaan kunnen. Het wordt steeds leuker, zeker als ze bewuster contact gaan maken.
Olav vindt ze zo ook al heel erg leuk, hij knuffelt ze veel en graag. We merken dat Olav het prettig vindt dat er nu ook weer wat meer aandacht voor hem is van ons uit. Voor de tweeling hoeft hij echt niet stil en rustig te doen. Die kunnen wel wat hebben en slapen door het meeste lawaai heen. En dat kan Olav heel erg goed, lawaai maken. Het kan en mag nu weer. En waar het kan doen we rustig met hem mee. Zo hebben we gisteravond luidkeels Sinterklaasliedjes gezongen. Met z'n drieën. De tweeling slaapt gewoon door.
Zo beleven we eigenlijk een rustige zondag. Ongedwongen leuke dingen doen. Met zonder Marnix.
Jur komt pas rond elf uur uit bed. Met koorts. Hij heeft duidelijk griep. Dus we houden een pyamadag. We kijken een filmpje met Olav en rommelen een beetje om. Dat doen we niet vaak. Maar soms vraagt de situatie erom
De tweeling is steeds meer wakker. Ze zijn nu ook al een maand oud. Waar ik eerder niet genoeg kon krijgen van die hele kleine baby's, kijk ik er nu naar uit dat ze meer gaan kunnen. Het wordt steeds leuker, zeker als ze bewuster contact gaan maken.
Olav vindt ze zo ook al heel erg leuk, hij knuffelt ze veel en graag. We merken dat Olav het prettig vindt dat er nu ook weer wat meer aandacht voor hem is van ons uit. Voor de tweeling hoeft hij echt niet stil en rustig te doen. Die kunnen wel wat hebben en slapen door het meeste lawaai heen. En dat kan Olav heel erg goed, lawaai maken. Het kan en mag nu weer. En waar het kan doen we rustig met hem mee. Zo hebben we gisteravond luidkeels Sinterklaasliedjes gezongen. Met z'n drieën. De tweeling slaapt gewoon door.
Zo beleven we eigenlijk een rustige zondag. Ongedwongen leuke dingen doen. Met zonder Marnix.
maandag 19 november 2012
Zaterdag17 november 2012
Olav heeft vandaag een verjaardagsfeestje van een vriendje. Hij heeft er zin in.
De tweeling gaat even naar de buren. Die willen graag even op ze letten terwijl Jur en ik decemberinkopen gaan doen.
We weten dat er goed voor de jongens gezorgd wordt en durven het dus ook aan om weg te gaan.
Eenmaal in het winkelcentrum voelt het raar en vreemd voor mij. Het komt eigenlijk zelden voor dat wij zonder kinderen zijn.
De laatste keer dat Jur en ik samen hebben gewinkeld is vorig jaar geweest. Toen liepen we een beetje wezenloos in de Amsterdamse Poort toen Marnix geopereerd werd. Die associatie leeft bij mij heel sterk.
Ergens is het wel fijn om even met z'n tweeën te zijn maar het voelt niet de hele tijd zo.
Zoals eigenlijk met alles hangt er een grauwe sluier over wat we doen vandaag. Een leeg gevoel door het wegvallen van Marnix.
We zijn ergens wel opgelucht dat we niet naar de intocht van Sinterklaas hoeven kijken. Vorig jaar ging dat tussen de bedrijven door tijdens een opname. Olav keek in de speelkamer naar de tv en Jur en ik hielden hem om beurten gezelschap terwijl de ander bij Marnix was. Het was geen ontspannen intocht.
De decembermaand nadert nu snel en we zien er tegen op. Allemaal familie feestdagen en onze familie voelt geamputeerd. Er mist een wezenlijk deel. Hoe kun je dan ooit nog genieten? Ik weet het niet. We gaan maar rustig door op de ingeslagen weg en nemen de dagen zoals ze komen. Het is de enige manier.
De tweeling gaat even naar de buren. Die willen graag even op ze letten terwijl Jur en ik decemberinkopen gaan doen.
We weten dat er goed voor de jongens gezorgd wordt en durven het dus ook aan om weg te gaan.
Eenmaal in het winkelcentrum voelt het raar en vreemd voor mij. Het komt eigenlijk zelden voor dat wij zonder kinderen zijn.
De laatste keer dat Jur en ik samen hebben gewinkeld is vorig jaar geweest. Toen liepen we een beetje wezenloos in de Amsterdamse Poort toen Marnix geopereerd werd. Die associatie leeft bij mij heel sterk.
Ergens is het wel fijn om even met z'n tweeën te zijn maar het voelt niet de hele tijd zo.
Zoals eigenlijk met alles hangt er een grauwe sluier over wat we doen vandaag. Een leeg gevoel door het wegvallen van Marnix.
We zijn ergens wel opgelucht dat we niet naar de intocht van Sinterklaas hoeven kijken. Vorig jaar ging dat tussen de bedrijven door tijdens een opname. Olav keek in de speelkamer naar de tv en Jur en ik hielden hem om beurten gezelschap terwijl de ander bij Marnix was. Het was geen ontspannen intocht.
De decembermaand nadert nu snel en we zien er tegen op. Allemaal familie feestdagen en onze familie voelt geamputeerd. Er mist een wezenlijk deel. Hoe kun je dan ooit nog genieten? Ik weet het niet. We gaan maar rustig door op de ingeslagen weg en nemen de dagen zoals ze komen. Het is de enige manier.
Vrijdag 16 november 2012
Al een poosje gaat het niet goed met een vriendin van mij. Relatieproblemen.
En met een poosje bedoel ik eigenlijk al sinds eind juli. Voor ons staat eind juli voor het begin van het einde voor Marnix. Toen verslechterde de situatie bijna met de dag en moest de tweede Omaya geplaatst worden en volgde de ene opname na de andere omdat de druk in zijn hoofd steeds zo hoog opliep.
Helaas heb ik deze vriendin niet bij kunnen staan zoals ik anders gedaan zou hebben. De grootse en dramatische gebeurtenissen volgden elkaar in rap tempo op. Daar ging al mijn energie in zitten. Begrijpelijk.
De relatieproblemen spelen nog steeds. Nu ben ik in staat om gericht te luisteren en aandacht te hebben. Het doet me verdriet te weten wat er daar gebeurd is en wat er nog steeds speelt. Voor haar en ook voor mij betekent het veel dat ik nu mijn blikveld kan verleggen naar buiten ons huis.
Het haalt voor mij de aandacht van mijn eigen situatie en geeft mij het gevoel weer nuttig te zijn in het sociale leven.
Het benadrukt wederom dat het belangrijk is om er te zijn voor iemand. Zonder ongevraagde adviezen, zonder veroordeling, gewoon luisteren en er zijn. Dat heb ik in de afgelopen maanden zelf ervaren en ik kan het nu voor een dierbare betekenen.
Langzaamaan pak ik het "normale" leven weer op. Ik ben er echt een jaar uitgeweest. Er is heel veel langs me heengegaan. Of ik er veel aan gemist heb weet ik niet. Op specifieke punten wel. Maar globaal gezien denk ik dat het om het even is. Het laat zich niet meer overdoen dus hoef ik er verder ook niet over in te zitten.
En met een poosje bedoel ik eigenlijk al sinds eind juli. Voor ons staat eind juli voor het begin van het einde voor Marnix. Toen verslechterde de situatie bijna met de dag en moest de tweede Omaya geplaatst worden en volgde de ene opname na de andere omdat de druk in zijn hoofd steeds zo hoog opliep.
Helaas heb ik deze vriendin niet bij kunnen staan zoals ik anders gedaan zou hebben. De grootse en dramatische gebeurtenissen volgden elkaar in rap tempo op. Daar ging al mijn energie in zitten. Begrijpelijk.
De relatieproblemen spelen nog steeds. Nu ben ik in staat om gericht te luisteren en aandacht te hebben. Het doet me verdriet te weten wat er daar gebeurd is en wat er nog steeds speelt. Voor haar en ook voor mij betekent het veel dat ik nu mijn blikveld kan verleggen naar buiten ons huis.
Het haalt voor mij de aandacht van mijn eigen situatie en geeft mij het gevoel weer nuttig te zijn in het sociale leven.
Het benadrukt wederom dat het belangrijk is om er te zijn voor iemand. Zonder ongevraagde adviezen, zonder veroordeling, gewoon luisteren en er zijn. Dat heb ik in de afgelopen maanden zelf ervaren en ik kan het nu voor een dierbare betekenen.
Langzaamaan pak ik het "normale" leven weer op. Ik ben er echt een jaar uitgeweest. Er is heel veel langs me heengegaan. Of ik er veel aan gemist heb weet ik niet. Op specifieke punten wel. Maar globaal gezien denk ik dat het om het even is. Het laat zich niet meer overdoen dus hoef ik er verder ook niet over in te zitten.
zaterdag 17 november 2012
Donderdag 15 november 2012
Helaas heeft Jur keelontsteking vandaag, met koorts. Hij gaat in de middag naar bed. Het grootste deel van de dag zorg ik alleen voor Arthur en Victor. Het valt me niks tegen. De jongens zijn zo rustig. Het gaat me makkelijk af.
Jur slaapt eigenlijk de hele middag, hij heeft het duidelijk nodig. Als hij uit bed komt voelt hij zich wat beter. Lang leve paracetamol en neusspray.
We hebben besloten de glijbaan uit de tuin weg te doen. We hebben hem gekocht toen Olav anderhalf jaar oud was. De kinderen hebben er heel veel plezier aan gehad. Olav was een ster in klimmen en ging goed met de glijbaan om.
Marnix had ook een goede motoriek, maar het afgelopen seizoen heb ik doodsangsten uitgestaan met die glijbaan. Als Marnix er bovenop ging staan kom hij de hockeyclub zien. Althans, de veldverlichting. Aangezien de hockeyclub zijn grote passie was, klom hij te pas en te onpas naar boven om "even naar de hockeyclub te zwaaien" zoals hij altijd zei. Het zwaaien ging bij Marnix nog vanuit de schouder waardoor zijn hele bovenlijf heen en weer zwiepte tijdens het zwaaien. En dat bezorgde mij heel veel angst.
Ook het slechte gevoel in zijn voeten als gevolg van de chemo maakte dat het glijbaangebruik bij mij zweet veroorzaakte.
Gelukkig zijn er nooit ongelukken mee gebeurd, maar dat was meer geluk dan wijsheid.
Voor de tweeling wil ik de glijbaan weg hebben. Hij is me te gevaarlijk, te hoog. En hij belichaamt veel van mijn angsten voor Marnix. Als de tweeling wil glijden gaan we wel naar de speeltuin die bij ons aan het eind van de poort is. Dat is nog heel gezellig ook.
Jur brengt de glijbaan naar een hulporganisatie. Nu is het tijd dat andere kinderen er plezier van hebben.
De tuin oogt nu wel heel kaal. We hebben het er alletwee moeilijker mee dan we verwachtten. We zullen eraan moeten wennen.
Jur slaapt eigenlijk de hele middag, hij heeft het duidelijk nodig. Als hij uit bed komt voelt hij zich wat beter. Lang leve paracetamol en neusspray.
We hebben besloten de glijbaan uit de tuin weg te doen. We hebben hem gekocht toen Olav anderhalf jaar oud was. De kinderen hebben er heel veel plezier aan gehad. Olav was een ster in klimmen en ging goed met de glijbaan om.
Marnix had ook een goede motoriek, maar het afgelopen seizoen heb ik doodsangsten uitgestaan met die glijbaan. Als Marnix er bovenop ging staan kom hij de hockeyclub zien. Althans, de veldverlichting. Aangezien de hockeyclub zijn grote passie was, klom hij te pas en te onpas naar boven om "even naar de hockeyclub te zwaaien" zoals hij altijd zei. Het zwaaien ging bij Marnix nog vanuit de schouder waardoor zijn hele bovenlijf heen en weer zwiepte tijdens het zwaaien. En dat bezorgde mij heel veel angst.
Ook het slechte gevoel in zijn voeten als gevolg van de chemo maakte dat het glijbaangebruik bij mij zweet veroorzaakte.
Gelukkig zijn er nooit ongelukken mee gebeurd, maar dat was meer geluk dan wijsheid.
Voor de tweeling wil ik de glijbaan weg hebben. Hij is me te gevaarlijk, te hoog. En hij belichaamt veel van mijn angsten voor Marnix. Als de tweeling wil glijden gaan we wel naar de speeltuin die bij ons aan het eind van de poort is. Dat is nog heel gezellig ook.
Jur brengt de glijbaan naar een hulporganisatie. Nu is het tijd dat andere kinderen er plezier van hebben.
De tuin oogt nu wel heel kaal. We hebben het er alletwee moeilijker mee dan we verwachtten. We zullen eraan moeten wennen.
vrijdag 16 november 2012
Woensdag 14 november 2012
Via via krijgen we kleertjes voor de tweeling. Heel erg prettig want we hebben dubbel zoveel kleertjes nodig.
Heel veel van de kleren van onze twee oudste kinderen heb ik doorgegeven aan deze en gene die babyjongetjes kregen.
De afgelopen tijd keek ik met weemoed naar babyfoto's van Olav en Marnix en vond het jammer dat ik die kleertjes niet meer had.
Door de hectiek voorafgaand aan de geboorte van de tweeling heb ik mij eigenlijk helemaal niet bemoeid met de omzetting van de slaapkamers hier in huis en ook niet met het inrichten van de babykamer.
En nu kom ik in de kast kleertjes tegen die ik eerder had weggeven. Het voelt fijn en eigen.
Ook nu vraagt af en toe een bekende of we kleertjes kunnen gebruiken en of we het pijnlijk vinden als dat kleertjes van Marnix zijn.
Nee, dat vind ik niet pijnlijk. De kleertjes die ik toen heb weggegeven droeg Marnix toen hij nog niet ziek was en daar heb ik alleen maar prettige herinneringen aan.
Zo is zijn groene winterjasje weer hier. Een heel herkenbaar jasje dat Marnix met plezier gedragen heeft. Het voelt goed dat Arthur of Victor dat zal gaan dragen.
Heel veel van de kleren van onze twee oudste kinderen heb ik doorgegeven aan deze en gene die babyjongetjes kregen.
De afgelopen tijd keek ik met weemoed naar babyfoto's van Olav en Marnix en vond het jammer dat ik die kleertjes niet meer had.
Door de hectiek voorafgaand aan de geboorte van de tweeling heb ik mij eigenlijk helemaal niet bemoeid met de omzetting van de slaapkamers hier in huis en ook niet met het inrichten van de babykamer.
En nu kom ik in de kast kleertjes tegen die ik eerder had weggeven. Het voelt fijn en eigen.
Ook nu vraagt af en toe een bekende of we kleertjes kunnen gebruiken en of we het pijnlijk vinden als dat kleertjes van Marnix zijn.
Nee, dat vind ik niet pijnlijk. De kleertjes die ik toen heb weggegeven droeg Marnix toen hij nog niet ziek was en daar heb ik alleen maar prettige herinneringen aan.
Zo is zijn groene winterjasje weer hier. Een heel herkenbaar jasje dat Marnix met plezier gedragen heeft. Het voelt goed dat Arthur of Victor dat zal gaan dragen.
Marnix in zijn groene jas
Met de kleren die nu in Marnix' kast liggen heb ik heel veel moeite. Ik kan er niks van wegdoen. Gelukkig hoeft dat ook niet. Zijn kamer blijft voorlopig zoals hij is. Ik durf er niet goed naar binnen terwijl ik het eigenlijk wel wil. Even zijn bed verschonen, stoffen en een beetje schoonmaken. En een vleugje Marnix opsnuiven. De hoge drempel zit in de heftige emoties die daar bij komen kijken. Dus op een dag dat ik uitgerust ben en moed verzameld heb zal ik dat wel gaan doen.
Dat is niet nu.
donderdag 15 november 2012
Dinsdag 13 november 2012
Eindelijk weer even een blog schrijven. Het leven met de tweeling is druk. Maar niet zorgelijk, dat maakt dat "druk" niet erg is.
's Avonds ga ik erg vroeg naar bed om aan een fatsoenlijke hoeveelheid slaap te komen. Niks voor mij, maar wel noodzaak zolang de tweeling nog nachtvoeding nodig heeft.
Al met al niks te klagen, wel aan te passen. Dat ritme moet ik mij nog eigen maken. Dus de blogs komen niet zo regelmatig als ik het liefst zou willen, ze komen wel.
Vandaag kom ik tijdens het boodschappen doen een bekende tegen. Een bewonderende blik in de kinderwagen en we raken aan de praat. Over ons "nieuwe" leven, ons "nieuwe" gezin.
Hoe ervaren wij het rouwen om Marnix en hoe past blijdschap om de tweeling binnen het geheel? Concreet kan ik die vragen niet beantwoorden. Ik ervaar dat het allemaal een plek heeft. Het rouwen om Marnix is net zo intensief als de liefde die we voor hem voelen en gaat dus heel erg diep. Dat mag ook niet anders zijn. Het verlies van een kind is een nachtmerrie. Zonder twijfel het ergste dat mij, ons, is overkomen.
En zoals de geboorte van elk kind is de geboorte van de tweeling een van de hoogtepunten uit mijn leven. Ook al liggen deze grootse gebeurtenissen in tijd dicht bij elkaar, het sluit elkaar niet uit. Maar dat merkte ik pas toen het gebeurde. Het is niet uit te leggen en rationeel ook eigenlijk niet te bevatten. Dat hoeft ook niet, emotioneel zit het goed. Wat niet wegneemt dat ik met regelmaat dagen heb dat ik echt niet lekker in mijn vel zit. Dat Marnix, zijn ziekzijn, mijn gedachten beheerst en mijn dagen donker en bedroefd maakt.
Vandaag is gelukkig niet zo'n dag.
Zonder donker geen licht en zonder ellende geen geluk. Als de extremen zo uitgesproken zijn zoals momenteel bij ons, ga je het geluk meer waarderen en helderder zien. En geluk is bij ons momenteel in tweevoud, wat zeg ik, drievoud!
's Avonds ga ik erg vroeg naar bed om aan een fatsoenlijke hoeveelheid slaap te komen. Niks voor mij, maar wel noodzaak zolang de tweeling nog nachtvoeding nodig heeft.
Al met al niks te klagen, wel aan te passen. Dat ritme moet ik mij nog eigen maken. Dus de blogs komen niet zo regelmatig als ik het liefst zou willen, ze komen wel.
Vandaag kom ik tijdens het boodschappen doen een bekende tegen. Een bewonderende blik in de kinderwagen en we raken aan de praat. Over ons "nieuwe" leven, ons "nieuwe" gezin.
Hoe ervaren wij het rouwen om Marnix en hoe past blijdschap om de tweeling binnen het geheel? Concreet kan ik die vragen niet beantwoorden. Ik ervaar dat het allemaal een plek heeft. Het rouwen om Marnix is net zo intensief als de liefde die we voor hem voelen en gaat dus heel erg diep. Dat mag ook niet anders zijn. Het verlies van een kind is een nachtmerrie. Zonder twijfel het ergste dat mij, ons, is overkomen.
En zoals de geboorte van elk kind is de geboorte van de tweeling een van de hoogtepunten uit mijn leven. Ook al liggen deze grootse gebeurtenissen in tijd dicht bij elkaar, het sluit elkaar niet uit. Maar dat merkte ik pas toen het gebeurde. Het is niet uit te leggen en rationeel ook eigenlijk niet te bevatten. Dat hoeft ook niet, emotioneel zit het goed. Wat niet wegneemt dat ik met regelmaat dagen heb dat ik echt niet lekker in mijn vel zit. Dat Marnix, zijn ziekzijn, mijn gedachten beheerst en mijn dagen donker en bedroefd maakt.
Vandaag is gelukkig niet zo'n dag.
Zonder donker geen licht en zonder ellende geen geluk. Als de extremen zo uitgesproken zijn zoals momenteel bij ons, ga je het geluk meer waarderen en helderder zien. En geluk is bij ons momenteel in tweevoud, wat zeg ik, drievoud!
woensdag 14 november 2012
Maandag 12 november 2012
Zowel Arthur als Victor is verkouden. Ze zijn erg snotterig en hoesten en niezen.
Het begint afgelopen nacht bij Arthur. En hij heeft daar verhoging bij.
Als ik dat opmerk slaat de schrik me om het hart. De eerste gedachte is: wie moet ik bellen? Dan realiseer ik me dat Arthur niet in aplasie is. Hij is bezig met het opbouwen van weerstand en daar horen dit soort verkoudheden en verschijnselen bij.
De angst voor koorts zit diep, erg diep. Als Marnix koorts had betekende dat 9 van de 10 keer een opname van minimaal vijf dagen met een infuus antibiotica. Terwijl hij nergens liever was dan thuis. Net als wij.
Er zal veel tijd nodig zijn om vertrouwen terug te krijgen. Arthur en Victor zijn gezonde jongens. Maar wij zijn nog steeds ziek. We denken ziek. Het ziekteverloop van Marnix heeft ons veranderd voor het leven. Door de heftigheid en door de afloop. We zijn bang dat ooit nog eens mee te moeten maken.
Doordat de jongens verkouden zijn slapen ze slecht. Jur zorgt voor ze tot drie uur 's nachts. Ik neem het daarna over en zorg de rest van de nacht en de ochtend voor ze. Om half zeven ben ik al beneden met ze om ze een flesje te geven. Het wordt een lange dag.
In de loop van de dag wordt de verkoudheid wat minder. Gelukkig voor ze, want ze klinken zo triest als ze hoesten.
Vandaag is er veel aanloop. Gezellige mensen die even hun hoofd om de hoek van de deur steken en kraamvisite. Ook al ben ik heel erg moe, ik vind het wel prettig. Voeling houden met de buitenwereld.
Deze avond ga ik om negen uur al naar bed. Slapen, slapen, slapen. Dat lukt ook goed. Jur heeft in de middag bijgeslapen en zorgt voor de laatste fles. Dan kan ik doorslapen tot de voeding van de nacht. Zo kunnen we alletwee een uur of zes aaneengesloten slapen. Precies genoeg om morgen weer fris te zijn.
Het begint afgelopen nacht bij Arthur. En hij heeft daar verhoging bij.
Als ik dat opmerk slaat de schrik me om het hart. De eerste gedachte is: wie moet ik bellen? Dan realiseer ik me dat Arthur niet in aplasie is. Hij is bezig met het opbouwen van weerstand en daar horen dit soort verkoudheden en verschijnselen bij.
De angst voor koorts zit diep, erg diep. Als Marnix koorts had betekende dat 9 van de 10 keer een opname van minimaal vijf dagen met een infuus antibiotica. Terwijl hij nergens liever was dan thuis. Net als wij.
Er zal veel tijd nodig zijn om vertrouwen terug te krijgen. Arthur en Victor zijn gezonde jongens. Maar wij zijn nog steeds ziek. We denken ziek. Het ziekteverloop van Marnix heeft ons veranderd voor het leven. Door de heftigheid en door de afloop. We zijn bang dat ooit nog eens mee te moeten maken.
Doordat de jongens verkouden zijn slapen ze slecht. Jur zorgt voor ze tot drie uur 's nachts. Ik neem het daarna over en zorg de rest van de nacht en de ochtend voor ze. Om half zeven ben ik al beneden met ze om ze een flesje te geven. Het wordt een lange dag.
In de loop van de dag wordt de verkoudheid wat minder. Gelukkig voor ze, want ze klinken zo triest als ze hoesten.
Vandaag is er veel aanloop. Gezellige mensen die even hun hoofd om de hoek van de deur steken en kraamvisite. Ook al ben ik heel erg moe, ik vind het wel prettig. Voeling houden met de buitenwereld.
Deze avond ga ik om negen uur al naar bed. Slapen, slapen, slapen. Dat lukt ook goed. Jur heeft in de middag bijgeslapen en zorgt voor de laatste fles. Dan kan ik doorslapen tot de voeding van de nacht. Zo kunnen we alletwee een uur of zes aaneengesloten slapen. Precies genoeg om morgen weer fris te zijn.
dinsdag 13 november 2012
Zondag 11 november 2012
Vandaag weer een stapje verder.
We gaan met het hele gezin lunchen bij goede vrienden. Ik verheug me er erg op. Bij hen op visite voelt altijd warm en welkom.
Gelukkig hebben we een paar van dit soort vrienden. En ook al hebben we in vriendschappen wel eens onze neus gestoten, we blijven openstaan voor het positieve. Ik weiger te leven in wantrouwen.
Als we aankomen ruikt het al verrukkelijk. Pannekoeken! Olav is er erg gelukkig mee. En zijn ouders ook. De tafel is gezellig gedekt en het is een dolle boel met alle kinderen. Hun zoon is een paar weken ouder dan Marnix en ik geniet van hem. Net als zijn zus is het een heerlijk kind.
Voor we aan tafel gaan krijgen Jur en ik een mooi cadeau. Een handgemaakte pop van Bumba.
We gaan met het hele gezin lunchen bij goede vrienden. Ik verheug me er erg op. Bij hen op visite voelt altijd warm en welkom.
Gelukkig hebben we een paar van dit soort vrienden. En ook al hebben we in vriendschappen wel eens onze neus gestoten, we blijven openstaan voor het positieve. Ik weiger te leven in wantrouwen.
Als we aankomen ruikt het al verrukkelijk. Pannekoeken! Olav is er erg gelukkig mee. En zijn ouders ook. De tafel is gezellig gedekt en het is een dolle boel met alle kinderen. Hun zoon is een paar weken ouder dan Marnix en ik geniet van hem. Net als zijn zus is het een heerlijk kind.
Voor we aan tafel gaan krijgen Jur en ik een mooi cadeau. Een handgemaakte pop van Bumba.
de Bumbapop. Mooi en Veelzeggend
We krijgen zowel voor de tweeling als het verlies om Marnix veel zeer persoonlijke cadeaus. Telkens overvalt het ons, maar we zijn er zo dankbaar voor. We staan vaak met een traan en lach. Het kan alletwee.
Als we thuiskomen gaat Bumba bij de urn. Daar staan ook een foto, sneeuwbol met foto, een kaars, de kanjerketting en bloemen. Er zijn onafgebroken verse bloemen. Het oogt vrolijk. En dat past bij Marnix. Hij was het grootste deel van de tijd vrolijk. Die gemoedstoestand willen we graag bij Marnix in gedachten houden. Dat lukt op deze manier behoorlijk goed.
Bedankt!
zondag 11 november 2012
Zaterdag 10 november 2012
Na de vervelende dag gisteren is vandaag wat beter. Gelukkig.
Er komt in de middag een vriendje van Olav spelen. Gezellig, twee zesjarige jongens. Die alles doen wat zesjarige jongetjes graag doen. Vooral veel krachtmeten en druk zijn.
Als Olav boven speelgoed halen is kijkt zijn vriendje naar de kanjerketting van Marnix die bij de urn ligt.
Zijn dat allemaal snoepjes?
Nee, dat zijn kralen.
Oh, waarom?
Iedere keer als Marnix een prikje moest of naar het ziekenhuis ging kreeg hij een kraal.
Dus die kralen zijn allemaal voor een prikje?
Nee, ook voor andere dingen. Weet je nog dat Marnix een slangetje in zijn neus had?
Ja.
Nou, voor dat slangetje kreeg hij deze kraal. En ik wijs de kraal voor het plaatsen van de sonde aan.
De ketting wordt aandachtig bestudeerd. Dan loop hij weg en zegt: ik vind het echt heel stom voor hem.
Daar heb je gelijk in, zeg ik. Het was ook heel erg stom voor hem. Met een brok in mijn keel.
Een zesjarig jongetje weet met heel weinig woorden de essentie van het geheel weer te geven. Het is stom!
Ik ben blij met kinderen om mij heen. Die houden mij gaande.
Er komt in de middag een vriendje van Olav spelen. Gezellig, twee zesjarige jongens. Die alles doen wat zesjarige jongetjes graag doen. Vooral veel krachtmeten en druk zijn.
Als Olav boven speelgoed halen is kijkt zijn vriendje naar de kanjerketting van Marnix die bij de urn ligt.
Zijn dat allemaal snoepjes?
Nee, dat zijn kralen.
Oh, waarom?
Iedere keer als Marnix een prikje moest of naar het ziekenhuis ging kreeg hij een kraal.
Dus die kralen zijn allemaal voor een prikje?
Nee, ook voor andere dingen. Weet je nog dat Marnix een slangetje in zijn neus had?
Ja.
Nou, voor dat slangetje kreeg hij deze kraal. En ik wijs de kraal voor het plaatsen van de sonde aan.
De ketting wordt aandachtig bestudeerd. Dan loop hij weg en zegt: ik vind het echt heel stom voor hem.
Daar heb je gelijk in, zeg ik. Het was ook heel erg stom voor hem. Met een brok in mijn keel.
Een zesjarig jongetje weet met heel weinig woorden de essentie van het geheel weer te geven. Het is stom!
Ik ben blij met kinderen om mij heen. Die houden mij gaande.
zaterdag 10 november 2012
Vrijdag 9 november 2012
Er zijn van die dagen die je het liefst zo snel mogelijk wilt vergeten. Vandaag is zo'n dag.
Dus ook een heel kort blog. Mijn hoop is gevestigd op morgen.
Dus ook een heel kort blog. Mijn hoop is gevestigd op morgen.
vrijdag 9 november 2012
Donderdag 8 november 2012
Vandaag schiet me te binnen dat ik nog foto's moet mailen. Dus duik ik op de computer de map met afbeeldingen in. Omdat ik niet gelijk kan vinden wat ik zoek moet ik meer mappen bekijken dan ik zou willen.
En natuurlijk tref ik heel veel foto's van Marnix. Leuke foto's. De donderdag voor hij zo hard achteruitging zat hij met Jur op de bank, samen een banaan te eten. Mooie foto's van een lachende Marnix en zijn papa.
Daarna tref ik foto's van Marnix in zijn laatste dagen. En ik besef hoe ziek hij was. Het zien van de leuke, vrolijke foto's snijd al door mijn ziel omdat ik die Marnix zo vreselijk mis. Maar op beeld vastgelegd zien hoe ziek hij was doet me nog veel meer pijn.
In mijn gedachten is hij gezond en blij en ondeugend. Ik wil niet stilstaan bij de laatste dagen. Zijn lichamelijk verval ging toen zo hard en dat is te zien. Dat was voor buitenstaanders al moeilijk, voor mij als moeder is het pure horror.
Weer ervaar ik misselijkheid en lichamelijk pijn als ik die foto's zie en terugdenk aan die dagen. Zonder de foto's was het beeld in mijn hoofd positief vertekend. En dat beschermt tegen al te heftige emoties. Emoties die ik nu even niet onder controle heb. Ik laat het maar even. Het is nodig.
En hoe vervelend ik het ook vind, ik doe de deur open voor bezoek midden in een huilbui. Het laat zich slecht stoppen. En daar schaam ik me een beetje voor. En zoals iedereen zou kunnen voorspellen is het bezoek begripvol. De gene voor deze emoties zit in mijn hoofd. Niet bij de ander. Er is zoveel gebeurd dat het raar zou zijn als ik niet af en toe flink zou huilen, maar dat doe ik het liefst in mijn eentje. Voor de buitenwereld wil ik me altijd groot en sterk houden. Onrealistisch. Dat weet ik ook.
Als ik weer gekalmeerd ben voel ik me wel wat lichter. Er komt nog meer visite. Het doet me zo goed dat vrienden en bekenden zich niet laten afschrikken door wat er hier thuis gebeurd is. En het grote verdriet dat vaak aanwezig is. Er wordt ook vaak gepraat over Marnix. Iedereen die hier binnenkomt kent Marnix. Het onderwerp wordt niet gemeden. Zolang er over hem gepraat wordt is hij erbij. Ook in de harten van anderen.
Het was gewoon echt een heel leuk jongetje.
En natuurlijk tref ik heel veel foto's van Marnix. Leuke foto's. De donderdag voor hij zo hard achteruitging zat hij met Jur op de bank, samen een banaan te eten. Mooie foto's van een lachende Marnix en zijn papa.
Daarna tref ik foto's van Marnix in zijn laatste dagen. En ik besef hoe ziek hij was. Het zien van de leuke, vrolijke foto's snijd al door mijn ziel omdat ik die Marnix zo vreselijk mis. Maar op beeld vastgelegd zien hoe ziek hij was doet me nog veel meer pijn.
In mijn gedachten is hij gezond en blij en ondeugend. Ik wil niet stilstaan bij de laatste dagen. Zijn lichamelijk verval ging toen zo hard en dat is te zien. Dat was voor buitenstaanders al moeilijk, voor mij als moeder is het pure horror.
Weer ervaar ik misselijkheid en lichamelijk pijn als ik die foto's zie en terugdenk aan die dagen. Zonder de foto's was het beeld in mijn hoofd positief vertekend. En dat beschermt tegen al te heftige emoties. Emoties die ik nu even niet onder controle heb. Ik laat het maar even. Het is nodig.
En hoe vervelend ik het ook vind, ik doe de deur open voor bezoek midden in een huilbui. Het laat zich slecht stoppen. En daar schaam ik me een beetje voor. En zoals iedereen zou kunnen voorspellen is het bezoek begripvol. De gene voor deze emoties zit in mijn hoofd. Niet bij de ander. Er is zoveel gebeurd dat het raar zou zijn als ik niet af en toe flink zou huilen, maar dat doe ik het liefst in mijn eentje. Voor de buitenwereld wil ik me altijd groot en sterk houden. Onrealistisch. Dat weet ik ook.
Als ik weer gekalmeerd ben voel ik me wel wat lichter. Er komt nog meer visite. Het doet me zo goed dat vrienden en bekenden zich niet laten afschrikken door wat er hier thuis gebeurd is. En het grote verdriet dat vaak aanwezig is. Er wordt ook vaak gepraat over Marnix. Iedereen die hier binnenkomt kent Marnix. Het onderwerp wordt niet gemeden. Zolang er over hem gepraat wordt is hij erbij. Ook in de harten van anderen.
Het was gewoon echt een heel leuk jongetje.
donderdag 8 november 2012
Woensdag 7 november 2012
Vandaag voel ik me redelijk uitgerust. En dus ook emotioneel beter in mijn vel.
De dag verloopt rustig. De tweeling is nu drie weken oud en aangezien ze tot nog toe alles volgens "het boekje" hebben gedaan krijgen ze vandaag last van darmkrampjes. Voor het eerst huilen ze wat. Soms tegelijk, soms wisselen ze elkaar af.
Doordat ik rustig ben kan ik het wel aan.
Aan het eind van de middag ga ik met ze wandelen. Nog even een boodschap halen. Er zijn weer lampen kapot. Olav wil graag mee. Hij loopt trots naast de kinderwagen. En ik trots erachter.
Als we thuiskomen is de gastkok er. Een vriend die voor ons komt koken. Erg gezellig en erg smakelijk. Het is altijd leuk om met meer mensen te eten.
Al met al is het wel een fijne, gemoedelijke dag geweest. Minder emoties dan voorgaande dagen. Dit soort dagen geeft mij moed en kracht. Als ik met de jongens door het dorp loop ben ik oprecht trots. Marnix wordt erg gemist, maar ik geniet ook intens van waar ik nog wel voor mag zorgen. Heel erg tegenstrijdig, maar wel exact hoe ik me voel. En het kan allemaal naast elkaar beleefd worden.
De dag verloopt rustig. De tweeling is nu drie weken oud en aangezien ze tot nog toe alles volgens "het boekje" hebben gedaan krijgen ze vandaag last van darmkrampjes. Voor het eerst huilen ze wat. Soms tegelijk, soms wisselen ze elkaar af.
Doordat ik rustig ben kan ik het wel aan.
Aan het eind van de middag ga ik met ze wandelen. Nog even een boodschap halen. Er zijn weer lampen kapot. Olav wil graag mee. Hij loopt trots naast de kinderwagen. En ik trots erachter.
Als we thuiskomen is de gastkok er. Een vriend die voor ons komt koken. Erg gezellig en erg smakelijk. Het is altijd leuk om met meer mensen te eten.
Al met al is het wel een fijne, gemoedelijke dag geweest. Minder emoties dan voorgaande dagen. Dit soort dagen geeft mij moed en kracht. Als ik met de jongens door het dorp loop ben ik oprecht trots. Marnix wordt erg gemist, maar ik geniet ook intens van waar ik nog wel voor mag zorgen. Heel erg tegenstrijdig, maar wel exact hoe ik me voel. En het kan allemaal naast elkaar beleefd worden.
Dinsdag 6 november 2012
Vandaag een dag met veel bezoek. Dat zorgt voor afleiding en gezelligheid. Van een (brei)vriendin krijgen we een schitterend cadeau. Een fotolijst met een collage van foto's van onze vier zoons. Een emotioneel cadeau. Het overvalt ons, maar we zijn er heel erg blij mee.
's Morgens gaan Jur en ik samen met de tweeling boodschappen doen. Voor mij voor het eerst lopend in zeer lange tijd. Normaal gesproken is het een wandeling van niks. Maar voor mij is het nu een beste onderneming.
Een van de boodschappen op het lijstje is haarlak.
Toen de bus bijna leeg was bedacht ik me dat ik deze keer een kleinere bus moet kopen. Die grote gaat niet makkelijk in mijn toilettas, als we naar het Ronald McDonaldhuis gaan. Met deze gedachte drong ook gelijk het besef door dat we niet meer naar het Ronald McDonaldhuis gaan. Waarschijnlijk, hopen we, nooit meer. We zijn er vaak, erg vaak geweest. Het was ons tweede huis. Olav vond het daar geweldig en noemde het het Ronald McDonald hotel. In de vaste overtuiging dat het vroeger een McDonalds restaurant was geweest. Gelukkig kijkt hij er positief op terug.
Het geeft aan hoe ons leven, ons denken veranderd is. Het zal wel slijten, maar kwijtraken doen we het nooit meer. We hebben er onze diepste dalen en mooiste tijden van hoop beleefd. We hebben de bomen in de tuin daar zien verkleuren, kaal worden en nieuw blad krijgen. Bijna een jaar rond.
Ik wil er nooit meer naar toe.
Vanavond is er bij Olav op school inloopavond. Ik ga niet mee, maar Olav's favoriete ooms gaan wel mee. Olav is door het dolle heen. Dan ben ik ook tevreden.
's Morgens gaan Jur en ik samen met de tweeling boodschappen doen. Voor mij voor het eerst lopend in zeer lange tijd. Normaal gesproken is het een wandeling van niks. Maar voor mij is het nu een beste onderneming.
Een van de boodschappen op het lijstje is haarlak.
Toen de bus bijna leeg was bedacht ik me dat ik deze keer een kleinere bus moet kopen. Die grote gaat niet makkelijk in mijn toilettas, als we naar het Ronald McDonaldhuis gaan. Met deze gedachte drong ook gelijk het besef door dat we niet meer naar het Ronald McDonaldhuis gaan. Waarschijnlijk, hopen we, nooit meer. We zijn er vaak, erg vaak geweest. Het was ons tweede huis. Olav vond het daar geweldig en noemde het het Ronald McDonald hotel. In de vaste overtuiging dat het vroeger een McDonalds restaurant was geweest. Gelukkig kijkt hij er positief op terug.
Het geeft aan hoe ons leven, ons denken veranderd is. Het zal wel slijten, maar kwijtraken doen we het nooit meer. We hebben er onze diepste dalen en mooiste tijden van hoop beleefd. We hebben de bomen in de tuin daar zien verkleuren, kaal worden en nieuw blad krijgen. Bijna een jaar rond.
Ik wil er nooit meer naar toe.
Vanavond is er bij Olav op school inloopavond. Ik ga niet mee, maar Olav's favoriete ooms gaan wel mee. Olav is door het dolle heen. Dan ben ik ook tevreden.
dinsdag 6 november 2012
Maandag 5 november 2012
Olav blijft vandaag thuis. Hij heeft hoofdpijn van de val van gisteren. Begrijpelijk. De bult is uitgezakt en hij heeft eigenlijk een voorhoofd op zijn voorhoofd.
In de loop van de dag gaat het beter met hem en morgen kan hij gewoon weer naar school.
Ik krijg de zenuwen van een situatie als deze. Geen rare dingen met de kinderen meer. Relativeren is momenteel niet mijn sterkste kant.
Gevoelsmatig wordt het gemis van Marnix met de dag groter. Hij is bij mij in mijn gedachten bij alles wat ik doe. Bij elk willekeurig voorwerp kan ik een bruggetje bedenken naar Marnix.
Om een voorbeeld te noemen; in een folder staat een aanbieding van scheermesjes van een bepaald merk.
Het merk dat Jur gebruikte. Jur heeft in het afgelopen jaar een baardje laten staan. Dus heeft hij geen scheermesjes meer nodig. Maar een baardtrimmer. Die hebben we gekocht in Amsterdam toen we de tijd tussen twee afspraken in het AMC moesten overbruggen. Marnix was mee. Hij heeft toen frietjes gegeten. Daarom denk ik aan Marnix bij het zien van scheermesjes.
En zo dwalen mijn gedachten de hele dag af naar Marnix en alles wat we met hem beleefd hebben. Leuke en nare dingen. Ik mis zijn lach, zijn commentaar op zaken, zijn ondeugende blik, kortom; ik mis Marnix, heel erg.
Wat mag je verwachten als het gaat om rouwen in dit verband? Eigenlijk een niet te beantwoorden vraag. Alle verwachtingen op dit gebied zullen uitlopen op teleurstellingen. Tenminste, dat is wat ik denk en wat ik nu ervaar. Er is geen sluitend draaiboek voor rouw. Ervaar het bij de dag.
Zoals bij alles wil ik het liefst een afgebakende periode. Een duidelijk eindpunt waarna ik me weer luchtig en "normaal" zal voelen. En dat is een illusie. Ik zal me nooit meer zo voelen als voor Marnix ziek werd. Normaal is anders gedefinieerd. Normaal is nu zonder Marnix. Normaal is nu met Arthur en Victor. En altijd met Olav.
Het leven wordt nu anders geleefd en beleefd. Door vallen en opstaan leer ik hoe. En de ene dag gaat het beter dan de andere. Daar zal ik me bij neer moeten leggen. Vandaag gaat het niet zo fantastisch. Misschien morgen?
In de loop van de dag gaat het beter met hem en morgen kan hij gewoon weer naar school.
Ik krijg de zenuwen van een situatie als deze. Geen rare dingen met de kinderen meer. Relativeren is momenteel niet mijn sterkste kant.
Gevoelsmatig wordt het gemis van Marnix met de dag groter. Hij is bij mij in mijn gedachten bij alles wat ik doe. Bij elk willekeurig voorwerp kan ik een bruggetje bedenken naar Marnix.
Om een voorbeeld te noemen; in een folder staat een aanbieding van scheermesjes van een bepaald merk.
Het merk dat Jur gebruikte. Jur heeft in het afgelopen jaar een baardje laten staan. Dus heeft hij geen scheermesjes meer nodig. Maar een baardtrimmer. Die hebben we gekocht in Amsterdam toen we de tijd tussen twee afspraken in het AMC moesten overbruggen. Marnix was mee. Hij heeft toen frietjes gegeten. Daarom denk ik aan Marnix bij het zien van scheermesjes.
En zo dwalen mijn gedachten de hele dag af naar Marnix en alles wat we met hem beleefd hebben. Leuke en nare dingen. Ik mis zijn lach, zijn commentaar op zaken, zijn ondeugende blik, kortom; ik mis Marnix, heel erg.
Wat mag je verwachten als het gaat om rouwen in dit verband? Eigenlijk een niet te beantwoorden vraag. Alle verwachtingen op dit gebied zullen uitlopen op teleurstellingen. Tenminste, dat is wat ik denk en wat ik nu ervaar. Er is geen sluitend draaiboek voor rouw. Ervaar het bij de dag.
Zoals bij alles wil ik het liefst een afgebakende periode. Een duidelijk eindpunt waarna ik me weer luchtig en "normaal" zal voelen. En dat is een illusie. Ik zal me nooit meer zo voelen als voor Marnix ziek werd. Normaal is anders gedefinieerd. Normaal is nu zonder Marnix. Normaal is nu met Arthur en Victor. En altijd met Olav.
Het leven wordt nu anders geleefd en beleefd. Door vallen en opstaan leer ik hoe. En de ene dag gaat het beter dan de andere. Daar zal ik me bij neer moeten leggen. Vandaag gaat het niet zo fantastisch. Misschien morgen?
maandag 5 november 2012
Zondag 4 november 2012
Deze nacht heb ik onrustig geslapen. Veel gepieker, veel verdriet.
Toch sta ik redelijk ontspannen op. Alsof ik mijn zorgen en verdriet in bed achterlaat. Vandaag ligt er iets leuks in het verschiet. De eerste wandeling met Arthur en Victor. We gaan bij een wedstrijd op de hockeyclub kijken. Het wordt voor mij zo ongeveer de eerste keer naar buiten sinds we uit het ziekenhuis zijn teruggekomen. Ik ben alleen naar een verjaardag bij de buren geweest.
Nu gaan we dus een stukje wandelen. Het voelt bijna alsof ik op schoolreisje ga.
We maken de kinderwagen in orde, reiswiegjes op het frame, lakentjes en dekentjes erin. En uiteindelijk de jongens erin. Olav vindt dat ze knuffeltjes meemoeten. Dus bij Victor wordt een schildpad neergezet en bij Arthur een olifantje. Olav is blij met en trots op zijn broers. Jur en ik vinden Olav's zorgzaamheid aandoenlijk. Olav is door de ziekte van Marnix een completer mens geworden. Hij zit op het moment goed in zijn vel.
Op de club is het gezellig, zoals altijd. We worden warm ontvangen. Na de wedstrijd krijgen we van te team de eerste hockeysticks voor Arthur en Victor. Een geweldig leuk cadeau.
De tweeling slaapt overal doorheen. Het gejuich bij doelpunten, het harde gelach en commentaar van langs de lijn en later in de kantine de harde muziek. Ze zijn niet onder de indruk. Mooi om te zien.
Vlak voor we naar huis aan valt Olav erg ongelukkig tegen de punt van een kruk. Hij huilt direct heel erg hard. Hij is met zijn voorhoofd op de punt terechtgekomen. Het is een gigantische bult geworden ondanks het koelen. Hij wil naar huis en heeft hoofdpijn.
Het is op exact dezelfde plek als waar Marnix van de zomer een bloeduitstorting had. Die bloeduitstorting luidde voor Marnix het begin van het einde in. Die bloeduitstorting was nog niet weg toen hij overleed. En nu heeft Olav een blauwe bult op dezelfde plek. Ik krijg er de kriebels van.
Thuisgekomen krijgt Olav paracetamol. Jur en ik zijn huiverig voor een hersenschudding. Het was een hele flinke klap de hij maakte.
We houden hem goed in de gaten.
Toch sta ik redelijk ontspannen op. Alsof ik mijn zorgen en verdriet in bed achterlaat. Vandaag ligt er iets leuks in het verschiet. De eerste wandeling met Arthur en Victor. We gaan bij een wedstrijd op de hockeyclub kijken. Het wordt voor mij zo ongeveer de eerste keer naar buiten sinds we uit het ziekenhuis zijn teruggekomen. Ik ben alleen naar een verjaardag bij de buren geweest.
Nu gaan we dus een stukje wandelen. Het voelt bijna alsof ik op schoolreisje ga.
We maken de kinderwagen in orde, reiswiegjes op het frame, lakentjes en dekentjes erin. En uiteindelijk de jongens erin. Olav vindt dat ze knuffeltjes meemoeten. Dus bij Victor wordt een schildpad neergezet en bij Arthur een olifantje. Olav is blij met en trots op zijn broers. Jur en ik vinden Olav's zorgzaamheid aandoenlijk. Olav is door de ziekte van Marnix een completer mens geworden. Hij zit op het moment goed in zijn vel.
Op de club is het gezellig, zoals altijd. We worden warm ontvangen. Na de wedstrijd krijgen we van te team de eerste hockeysticks voor Arthur en Victor. Een geweldig leuk cadeau.
De tweeling slaapt overal doorheen. Het gejuich bij doelpunten, het harde gelach en commentaar van langs de lijn en later in de kantine de harde muziek. Ze zijn niet onder de indruk. Mooi om te zien.
Vlak voor we naar huis aan valt Olav erg ongelukkig tegen de punt van een kruk. Hij huilt direct heel erg hard. Hij is met zijn voorhoofd op de punt terechtgekomen. Het is een gigantische bult geworden ondanks het koelen. Hij wil naar huis en heeft hoofdpijn.
Het is op exact dezelfde plek als waar Marnix van de zomer een bloeduitstorting had. Die bloeduitstorting luidde voor Marnix het begin van het einde in. Die bloeduitstorting was nog niet weg toen hij overleed. En nu heeft Olav een blauwe bult op dezelfde plek. Ik krijg er de kriebels van.
Thuisgekomen krijgt Olav paracetamol. Jur en ik zijn huiverig voor een hersenschudding. Het was een hele flinke klap de hij maakte.
We houden hem goed in de gaten.
zondag 4 november 2012
Zaterdag 3 november 2012
Ik word verdrietig wakker. De tweeling ligt naast me, Marnix zit in mijn hoofd. Hij heeft daar een prominente plek.
Als ik Arthur de fles geef kijk ik naar de urn van Marnix met daarnaast foto's van mooie tijden. Een heel uitgelaten Marnix. In de limousine tijdens zijn wensdag, in zijn Bumbapak meedansend op muziek van Bumba.
Wat had hij een plezier! Wat heb ik nu een verdriet. Huilend geef ik Arthur zijn fles.
De kop is eraf voor vandaag.
Huilen lucht mij tegenwoordig op. Het zorgt voor ruimte in mijn hoofd zodat ik ook kan genieten. Genieten van de jongens. Zij zijn het waard om van genoten te worden.
In de loop van de dag volgen nog twee huilbuien. Als er 's middags bezoek komt is mijn gemoed een stuk lichter en ben ik in staat er plezier aan te beleven.
Olav mag met vrienden meelopen met de lampionoptocht die in het dorp gelopen wordt. Fysiek ligt dat nog buiten mijn bereik. Olav wil graag mee. Mijn gedachten aan terug naar twee jaar eerder toen we met z'n vieren meeliepen. Marnix nog in de kinderwagen. Versierd met lichtgevende staafjes. De jongens vonden het prachtig.
Als Olav terugkomt heeft hij het naar zijn zin gehad. Fijn om van hem te horen. Dat sluit de dag wat zonniger af dan hij begon.
Als ik Arthur de fles geef kijk ik naar de urn van Marnix met daarnaast foto's van mooie tijden. Een heel uitgelaten Marnix. In de limousine tijdens zijn wensdag, in zijn Bumbapak meedansend op muziek van Bumba.
Wat had hij een plezier! Wat heb ik nu een verdriet. Huilend geef ik Arthur zijn fles.
De kop is eraf voor vandaag.
Huilen lucht mij tegenwoordig op. Het zorgt voor ruimte in mijn hoofd zodat ik ook kan genieten. Genieten van de jongens. Zij zijn het waard om van genoten te worden.
In de loop van de dag volgen nog twee huilbuien. Als er 's middags bezoek komt is mijn gemoed een stuk lichter en ben ik in staat er plezier aan te beleven.
Olav mag met vrienden meelopen met de lampionoptocht die in het dorp gelopen wordt. Fysiek ligt dat nog buiten mijn bereik. Olav wil graag mee. Mijn gedachten aan terug naar twee jaar eerder toen we met z'n vieren meeliepen. Marnix nog in de kinderwagen. Versierd met lichtgevende staafjes. De jongens vonden het prachtig.
Als Olav terugkomt heeft hij het naar zijn zin gehad. Fijn om van hem te horen. Dat sluit de dag wat zonniger af dan hij begon.
zaterdag 3 november 2012
Vrijdag 2 november 2012
Telkens als ik het blog open zie ik de foto van Marnix. Hij is zo ondeugend en zo vreselijk lief.
Telkens overvalt me een gevoel van onwerkelijk. Hoe is het mogelijk dat het niet heeft mogen zijn? Heel simpel gezegd door een foute celdeling. Erg kort door de bocht maar wel waar het op neer komt. Verder was er niks mis met het mannetje. Vreselijk zuur. En pure willekeur van de natuur. Dat zorgt ervoor dat wij angstig zijn. Het kan iedereen gebeuren. Ook onze andere kinderen.
Dit soort gevoelens steken af en aan de kop op. De waarom-vraag hebben wij ons niet gesteld. Het antwoord is zo simpel als hierboven weergegeven. Het sterven van een kind is zinloos, gaat volledig tegen de natuur in. Tegen dezelfde natuur die er voor gezorgd heeft dat Marnix een tumor kreeg. Welk een paradox?
Tegen deze gedachten kun je je niet wapenen en dat moet je ook niet willen, is mijn mening. Het is zoals het is. Hoe hard je ook je best doet, hoeveel pijn en verdriet je ook hebt, het is nog nooit gelukt de tijd terug te draaien. Je blik op de toekomst gericht houden is constructiever. Maar af en toe zo moeilijk. Zeker als Marnix een deel van je verleden is. Mijn herinneringen zijn me zo dierbaar. Het is alleen zaak er niet in te verzanden. Want je kunt niet in het verleden leven. Zeker niet als Olav, Arthur en Victor tot je toekomst behoren.
Deze spagaat ervaar ik iedere dag. Het houdt me bewust en bij de les. Marnix hoort bij mij, in mijn hoofd en in mijn hart. Olav, Arthur en Victor horen bij mij, in mijn hart en in mijn armen.
Samen zijn we compleet.
Telkens overvalt me een gevoel van onwerkelijk. Hoe is het mogelijk dat het niet heeft mogen zijn? Heel simpel gezegd door een foute celdeling. Erg kort door de bocht maar wel waar het op neer komt. Verder was er niks mis met het mannetje. Vreselijk zuur. En pure willekeur van de natuur. Dat zorgt ervoor dat wij angstig zijn. Het kan iedereen gebeuren. Ook onze andere kinderen.
Dit soort gevoelens steken af en aan de kop op. De waarom-vraag hebben wij ons niet gesteld. Het antwoord is zo simpel als hierboven weergegeven. Het sterven van een kind is zinloos, gaat volledig tegen de natuur in. Tegen dezelfde natuur die er voor gezorgd heeft dat Marnix een tumor kreeg. Welk een paradox?
Tegen deze gedachten kun je je niet wapenen en dat moet je ook niet willen, is mijn mening. Het is zoals het is. Hoe hard je ook je best doet, hoeveel pijn en verdriet je ook hebt, het is nog nooit gelukt de tijd terug te draaien. Je blik op de toekomst gericht houden is constructiever. Maar af en toe zo moeilijk. Zeker als Marnix een deel van je verleden is. Mijn herinneringen zijn me zo dierbaar. Het is alleen zaak er niet in te verzanden. Want je kunt niet in het verleden leven. Zeker niet als Olav, Arthur en Victor tot je toekomst behoren.
Deze spagaat ervaar ik iedere dag. Het houdt me bewust en bij de les. Marnix hoort bij mij, in mijn hoofd en in mijn hart. Olav, Arthur en Victor horen bij mij, in mijn hart en in mijn armen.
Samen zijn we compleet.
vrijdag 2 november 2012
Donderdag 1 november 2012
Eigenlijk een dag waarvan er al een flink aantal achter ons liggen. Doordat ik moet herstellen van de keizersnede, wat overigens heel goed gaat, ben ik niet in staat te doen wat ik eigenlijk zou willen.
Jur moet voor een haakje naar Ikea. Ik zou heel graag meegaan maar dat is allesbehalve verstandig dus blijf ik thuis.
Als iets buiten je bereik ligt wordt het waardevoller. Zo leuk is Ikea ook weer niet, maar omdat het niet gaat wil ik graag mee.
Feitelijk ben ik al aan huis gebonden vanaf 21 augustus. De dag dat we thuiskwamen uit het AMC met de mededeling dat Marnix uitbehandeld was.
Na de uitvaart kwam bij mij pas het bewustzijn dat ik zwanger was van een tweeling en de fysieke ongemakken die daarmee gepaard gaan.
En nu is het herstellen van de ingreep het belangrijkst. Ik verheug me er op om met de tweeling te gaan wandelen. Dat is nu nog een stap te ver.
Gelukkig hebben we aanloop. We zijn niet vergeten.
Het kraambezoek komt mondjesmaat door. Niet teveel en niet te weinig.
Ondertussen handwerk ik veel. Ik ben blij dat ik een bezigheid heb waar ik niet op uitgekeken raak. Anders duren de dagen wel heel erg lang. En blijf ik piekeren. Dat houd ik nu in de hand.
Er gaat geen dag voorbij dat Olav het niet over Marnix heeft. Altijd in positieve context. Jur en ik vinden dat heel erg fijn. Het haalt onze gedachten ook weg bij al het negatieve dat Marnix heeft moeten ondergaan. Door Olav moeten we regelmatig hard lachen om dingen die Marnix deed of zei. Olav houdt Marnix levend. Kinderen zijn een zegen.
Jur moet voor een haakje naar Ikea. Ik zou heel graag meegaan maar dat is allesbehalve verstandig dus blijf ik thuis.
Als iets buiten je bereik ligt wordt het waardevoller. Zo leuk is Ikea ook weer niet, maar omdat het niet gaat wil ik graag mee.
Feitelijk ben ik al aan huis gebonden vanaf 21 augustus. De dag dat we thuiskwamen uit het AMC met de mededeling dat Marnix uitbehandeld was.
Na de uitvaart kwam bij mij pas het bewustzijn dat ik zwanger was van een tweeling en de fysieke ongemakken die daarmee gepaard gaan.
En nu is het herstellen van de ingreep het belangrijkst. Ik verheug me er op om met de tweeling te gaan wandelen. Dat is nu nog een stap te ver.
Gelukkig hebben we aanloop. We zijn niet vergeten.
Het kraambezoek komt mondjesmaat door. Niet teveel en niet te weinig.
Ondertussen handwerk ik veel. Ik ben blij dat ik een bezigheid heb waar ik niet op uitgekeken raak. Anders duren de dagen wel heel erg lang. En blijf ik piekeren. Dat houd ik nu in de hand.
Er gaat geen dag voorbij dat Olav het niet over Marnix heeft. Altijd in positieve context. Jur en ik vinden dat heel erg fijn. Het haalt onze gedachten ook weg bij al het negatieve dat Marnix heeft moeten ondergaan. Door Olav moeten we regelmatig hard lachen om dingen die Marnix deed of zei. Olav houdt Marnix levend. Kinderen zijn een zegen.
Abonneren op:
Posts (Atom)