woensdag 15 mei 2013

Dinsdag 14 mei 2013

Ik kan slecht overweg met mijn emoties. Dat is altijd al zo geweest en het is een behoorlijke klus om daar wat aan te doen.
Huilen doe ik weinig en al eigenlijk nooit waar iemand bij is (het gekke is dat mensen mij mijn gebrek aan verdriet tonen ook wel kwalijk hebben genomen).

Maar binnen houden is steeds minder een optie. Ergens leeft de angst dat ik het blijf opkroppen ik eindig in een inrichting.
Nu is er een heel grijs gebied tussen koelkast en tuinsproeier en dat gebied probeer ik op te zoeken.

Het gaat me steeds beter af om mijn emoties te laten zien en zware gesprekken niet uit de weg te gaan.

En dat kan alleen bij mensen bij wie ik me vertrouwd voel. Daar tref ik er vandaag twee van en ik ga niks uit de weg. Er vloeien geen tranen, maar ik praat over hoe ik me voel en waar ik op dit moment sta.
Voor mij een persoonlijke overwinning.
Wellicht komt er een dag dat ik mijn emotionele balans vind.

3 opmerkingen:

  1. geef je emotie gewoon een kans liefs van mij

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Hera,

    Wat ontzettend kortzichtig van mensen om jou een eventueel gebrek aan emotie kwalijk te nemen!!! Kunnen ze in je hart kijken?? Voelen ze wat jij voelt??
    Ik weet dat het zo werkt bij de meeste mensen, er wordt pas getroost als er gehuild wordt. Als je te lang huilt ben je een aansteller en als je niet huilt ben je een koelkast. Het is voor mensen fijn om in hokjes te denken. Het verdriet slaat bij jou naar binnen en is misschien niet altijd aan de buitenkant zichtbaar. Ik wens jou veel succes in de zoektocht naar wat voor jou de beste manier is om met dit grote verdriet om te gaan. Veel liefs, Noortje

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat fijn voor je dat het je nu wel lukt om in een veilige omgeving je emoties te tonen en je gevoelens te uiten. En wat fijn dat je in die omgeving de mogelijkheid krijgt om het op jouw manier te mogen doen.

    BeantwoordenVerwijderen