Bijkomen van gisteren.
Op terugweg in de trein kwamen we langs het AMC. Bah, wat een vreselijke aanblik. De afdelingen waar Marnix heeft gelegen sprongen bij mij in het oog. Veel herinneringen. Nare herinneringen.
Niet bij Olav. Gelukkig. We hebben er in de trein over gepraat. Olav heeft het in het AMC erg naar zijn zin gehad. De speelkamer op de "oude" kinderoncologie afdeling vond hij het fijnst. Die op de nieuwe afdeling valt hem een beetje tegen.
En het Ronald McDonaldhuis noemt hij een hotel. Met gave spelcomputer. Waar hij het verst gekomen is met een bepaald spel. Ja, dat begrijp ik, we zijn er ook vaak genoeg geweest.
Ook al is het voor mij heel erg pijnlijk, ik ben zó blij dat Olav het niet zwaar ervaren heeft.
Nu hij vakantie heeft denkt hij vaker aan Marnix en heeft het ook vaker over hem. De afleiding die school hem biedt zorgt ervoor dat hij gedurende de schoolperioden minder denkt aan wat er achter ons ligt. En zo moet het ook zijn als je zeven bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten