maandag 6 mei 2013

Woensdag 1 mei 2013

Koffievisite in de morgen. Ergens is er spraakverwarring ontstaan. De visite was in de veronderstelling dat wij bij hen zouden ko met en en zaten klaar met koffie en tompoucen. En wij ook.
Eén telefoontje en het is opgelost. Zij komen naar ons.
In de loop van de morgen loopt de tuin vol met mensen. Gezellig druk.

En 's middags mijn zus en haar zoon. Heerlijk bijgepraat.

Tijdens het avondeten laat Olav een boer en Victor schatert het uit. Precies als Marnix.  Die kon daar ook onbedaarlijk om lachen.
Als we met het gezin zijn mag dat van ons. Af en toe doen we zelf ook gezellig mee. Altijd dolle pret hier.
Marnix riep dan altijd: oooh! Een boer! Hahaha...

Na de grote operatie, een week na de eerste opname lag Marnix op de intensive care. Daar kreeg ik hem voor het eerst sinds lang weer aan het lachen met een boer. Hoe banaal.
Ineens bedenk ik me hoe het voor Marnix geweest moet zijn. Doodziek onder narcose. Hoofd in een klem, luikje gezaagd, tumorweefsel afgenomen en toen werd hij wakker op de verkoever. Met een handdoekje over zijn hoofd en overal slangetjes, draadjes, piepjes, monitoren.  Hoe zou hij dat ervaren hebben?
Toen zijn wij meegegaan in de achtbaan waar we in zaten. Nadat we gevoelsmatig met een honkbalknuppel in het gezicht geslagen waren. We leefden in het moment. Nu sta ik er onverwacht, maar beangstigend bewust bij stil. En daar is weer dat inmiddels vertrouwde gevoel van misselijkheid, vallen, er wordt in mijn hart geknepen. Hard. Voor het eerst vraag ik mij af hoe dat voor Marnix geweest moet zijn. Bizar dat ik dat nu pas doe. Marnix heeft zich continue flexibel getoond.
Ook na die operatie op de IC. Hard lachen om onsmakelijke geluiden. Hij liet geen angst zien, het was zoals het was en Marnix bleef onder alle omstandigheden Marnix.

En zo plotseling als al deze vragen en emoties zich aandienen, zo plotseling druk ik ze ook weer weg. Te overweldigend, te confronterend. Later. Misschien.

1 opmerking:

  1. Wat een heftige vraag om jezelf te stellen. Ik kan me goed voorstellen dat je deze vraag en antwoord niet ten volle (en/of in een keer) wilt ervaren.

    Wat kan je toch zeggen tegen iemand die zijn kind heeft verloren.... Wederom kracht en moed gewenst om de dagen op een goede (wat is goed?) manier door te komen.

    BeantwoordenVerwijderen