Het is moeilijk op het moment. Ik leef twee dagen in één. En
dat is vermoeiend. Weglopen gaat niet. Ik ervaar paniek. Over ruim drie weken
gaat Marnix dood. Nog een keer. Zo ervaar ik het. En ik kan er geen kant mee
uit. In mijn hoofd ben ik een gekooid dier dat heen en weer loopt voor de
tralies van zijn hok. Van vorig jaar naar nu, van vorig jaar naar nu. Keer op
keer.
En de ene dag is de datum bepalend, de andere dag, de dag
van de week.
Vluchten is onmogelijk. Het gaat gewoon nog een keer
gebeuren, met voorkennis ditmaal. Ik heb behoefte aan alleen zijn. Praten over
wat ik voel en doormaak vind ik moeilijk. Het blog is mijn manier om me te
uiten. Daarin kan ik alles kwijt wat ik op mijn hart heb. In een persoonlijk
gesprek lukt dit me niet en ben ik al gauw geneigd mijn gemoedstoestand te
bagatelliseren. Laten we het vooral leuk en luchtig houden.
Voor het eerst in heel lange tijd heb ik een boek
uitgelezen. Een troostboek; de Vlindertuin van Hans Peter Roel.
Het boek is geschreven in romanstijl, dat maakt het voor mij
leesbaarder dan andere boeken over rouwverwerking.
Het heeft bij mij veel losgemaakt. Ook al verhaalt het boek
over het verlies van een zoontje aan een hersentumor, de verschillen zijn voor
mij groter dan de overeenkomsten.
Nimmer heb ik mij de “waarom-vraag” gesteld. Vanaf de
diagnose heb ik het geaccepteerd zoals het is en was. Een fout van de natuur.
Niet meer en niet minder.
Ook boosheid heb ik niet ervaren. Op bewust niveau vind ik
boosheid verspilde emotie. Maar na het lezen van het boek vraag ik me wel
steeds af of boosheid niet een noodzakelijke stap is in het proces van
rouwverwerking. Moet ik boos zijn? Waarop dan?
Het boek verhaalt over een “zielenwereld”. In vele culturen
gemeengoed. Niet in de onze. Zo ook niet in de mijne. Is het een verzinsel om
het loslaten te verzachten? Wat moet ik hiervan denken? Ik ben heel blij dat ik
daar zelf een mening over mag vormen. Dat ik zelf kan beslissen te geloven of
niet te geloven in een zielenwereld.
Zo heeft het boek mij aan het denken gezet en zijn er veel
vragen in mijn hoofd ontstaan. Niet iedere vraag heeft een antwoord nodig. Het
denkproces op zich is waardevol.
Ik noem dat vervlinderen, dat je gedachten, vragen en andere pop-ups in je hoofd gewoon komen en gaan.
BeantwoordenVerwijderenVervlinder, Hera. Vertrouw op je grote innerlijke kracht.
meisje, meisje, al onze gedachten en steun gaan naar Marnix en jullie. Hoop dat jullie er wat aan hebben. denk altijd aan julie gezin.
BeantwoordenVerwijderenDenk aan jullie
BeantwoordenVerwijderenXxxx
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!
BeantwoordenVerwijderenVoor wat het waard is: in Vlaanderen is er hier zeker ook iemand die zo graag een deel van de pijn zou overnemen... Hera, wat is dit voor jullie een moeilijke situatie... Lieve Marnix is niet meer... Een kleiner broertje die op hem gelijkt is zo fijn, maar ook confronterend... Hopelijk raak je door je emoties heen. Veel meer dan ze laten komen, kan ik jou niet aanraden. Dat ze heftig zijn, kan ik me voorstellen maar het mag, het moet, het is zo... Je vindt wel weer je kracht terug. Voor nu: gewoon toelaten dat het lastig is... Veel medeleven uit Vlaanderen! xxx
BeantwoordenVerwijderenWat een zware tijd is het weer en wordt het deze week. Wat zal de pijn, de herinneringen en het verdriet weer heftig zijn. Heel veel sterkte toegewenst, juist ook weer deze dagen naar 12 september toe.
BeantwoordenVerwijderenHera,
BeantwoordenVerwijderenAl een hele poos geen nieuws meer van jou op je blog gezien. Een erg moeilijke periode maak je momenteel door. Ik wil je alleen heel veel sterkte en kracht toewensen op dit moment.
Heel veel extra sterkte!
BeantwoordenVerwijderenLieve Hera en familie,
BeantwoordenVerwijderenWat ik moet of kan zeggen weet ik niet zo goed, maar niets zeggen vind ik ook geen optie, dus ik probeer het toch maar.
Ik volg je blog nu al een hele tijd, en ik ben verschrikkelijk onder de indruk van wat je schrijft; de dingen die jullie overkomen en vooral de manier waarop jullie daarmee omgaan. Heel bijzonder, dat je zo'n persoonlijk verhaal met ons wilt delen. Ik weet dat het voor jou ook een manier van afreageren is, maar ik wil je toch bedanken voor al je prachtige verhalen.
Je schrijft dat deze periode verschrikkelijk zwaar voor jullie is en ik wil jullie dan ook heel veel sterkte en kracht toewensen en de hoop uitspreken dat op een dag de positieve herinneringen aan jullie dierbare Marnix sterker blijken te zijn dan het verdriet van het gemis.
Alle liefs en voor de toekomst niets dan goeds gewenst!
Christine